Δύο μέρες πριν

 Ο Ανέστης δοκίμαζε ξανά και ξανά την στολή καπετάνιου. Τα ντελικάτα χέρια του ανεβοκατέβαιναν στο καλοφτιαγμένο ύφασμα, ύφασμα θαρρείς καμωμένο αποκλειστικά για εκείνον! Κανονικά θα έπρεπε να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση και να γίνει φαρμακοποιός ,εκείνος όμως ούτε που ήθελε να ακούει κάτι τέτοιο. Από μικρό παιδί είχε την αίσθηση ότι μόνο κοντά στην θάλασσα ένιωθε σιγουριά κι ελευθερία.

 “Ώστε σήκωσες το λάβαρο της επανάστασης γιέ μου; Δε σε τρομάζουν τα κύματα και οι φουρτούνες που μπορεί να συναντήσεις;” τον ρώτησε κάποια στιγμή με μαυρισμένη την ψυχή απ’αυτή την απόφαση πατέρας του.

 “Σε καταλαβαίνω μπαμπά αλλά κι εσύ οφείλεις να με νιώσεις. Ναι το ξέρω είχα μια ορθάνοιχτη επαγγελματική πόρτα μπροστά μου και μάλιστα άκρως κερδοφόρα. Δεν παθιάζομαι όμως με τις αντιβιώσεις και τα χάπια ούτε θέλω να σκοντάφτω πάνω σε κούτες με σύριγγες! Προσπαθώ να σου δείξω ότι τα απεχθάνομαι όλα αυτά, αγαπώ την θάλασσα όσο τίποτα άλλο”.

 Η μέρα του αποχωρισμού ήταν δύσκολη για όλους, ακόμη και για τον ίδιο τον Ανέστη. Μέσα του γινόταν ένας μικρός πόλεμος με το συναίσθημα να προσπαθεί να αποδεκατίσει την φιλοδοξία.

 “Δεν σου ζητάω κάτι σπουδαίο γλυκέ μου. Για να μην αγχώνομαι πολύ θα ήθελα να δίνεις σημεία ζωής κυρίως μόλις πιάνετε στεριά. Ο Θεός μαζί σου!” ήταν τα τελευταία λόγια της μητέρας του λίγο πριν επιβιβαστεί στο τεράστιο κρουαζιερόπλοιο που έκανε παγκόσμια ταξίδια.

 Οι φωτογραφίες που λάβαιναν μέσω κινητού οι γονείς του δεν ήταν λίγες. Ήταν τόσο επαγγελματικές που ήταν λες και τον είχαν ζωντανό μπροστά τους. Κι όταν μάλιστα τους καλούσε στο τηλέφωνο ποιός την συγκρατούσε την μάνα του!

 “Κοίτα να έρθεις όσο πιο γρήγορα μπορείς, λείπεις ήδη μισό χρόνο. Κάνω κάθε μέρα τον σταυρό μου να είσαι καλά” του ζήτησε το απόγευμα που την είχε πάρει για τα χρόνια πολλά των γενεθλίων της.

 “Κοίτα δρασκελιές πάνω απ’τα κύματα δεν μπορώ να κάνω “αστειεύτηκε με τον γνωστό, ελαφρώς κυνικό του τρόπο.

Ένας χρόνος μετά

 Είχε πυκνό σκοτάδι κι εκείνη δεν μπορούσε να καταλάβει που βρίσκεται. Όσο όμως προχωρούσε τόσο ο ουρανός της χάριζε κάποιες φωτεινές σχισμές επιτρέποντας στην όρασή της να διακρίνει επιτέλους αρκετά σημεία. Τα στήθη της άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν άγαρμπα ,αποτέλεσμα του πανικού που την κυρίευσε. Μπροστά της εμφανίστηκε μια θεόρατη θαλάσσια επιφάνεια με κύματα τόσο ψηλά που ακουμπούσαν τα σύννεφα. Τα δάχτυλά της μούδιασαν, το στόμα της στέγνωσε. Ένα κοράκι που ξεπρόβαλλε από το πουθενά κάθισε στον ώμο της με εκείνη να επιχειρεί να το απομακρύνει εξοργισμένη ενώ το πτηνό δεν σταματούσε να της περνάει το μήνυμα πως δεν σκόπευε να υποχωρήσει. Μια εφημερίδα με ημερομηνία έκδοσης το 1912 και την λέξη “ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ” στο πρωτοσέλιδο φτερούγισε φευγαλέα μπροστά της. Το σκηνικό του τρόμου συμπλήρωναν άψυχα κορμιά που ξερνούσε η μανιασμένη θάλασσα και αναποδογυρισμένες βάρκες που ανεβοκατέβαιναν ανάλογα με τις διαθέσεις των κυμάτων.

  Η μητέρα του καπετάνιου γονάτισε μπροστά από την εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας ζητώντας να εισακουστούν τα παρακάλια της και να μην έχει πάθει τίποτα το παιδί της. Η διαίσθησή της της έλεγε πως τούτο το όνειρο μόνο τυχαίο δεν ήταν.

 “Χωρίς αμφιβολία τόσο ο καπετάνιος όσο κι όλο το πλήρωμα του πλοίου είναι νεκροί. Είναι ακόμη ασαφές αν θα υπάρξουν πολλοί επιζώντες, αφού η φωτιά στο κρουαζερόπλοιο ήταν άκρως καταστροφική” τόνιζε ο δημοσιογράφος.

 Η μητέρα του Ανέστη θα διαπίστωνε λοιπόν με τον πιο άσχημο κι οδυνηρό τρόπο ότι ο εφιάλτης είχε βγει αληθινός. Το χαμόγελο θα έσβηνε μια για πάντα απ’το πρόσωπό της.

 “Αχ παιδί μου, δυό μέρες πριν, δυό μέρες πριν αν είχες φύγει…”ούρλιαζε υποβασταζόμενη από συγγενείς και φίλους πάνω από το μνήμα του μονάκριβού της.

 Δύο μέρες πριν  την φωτιά τις είχε στείλει μήνυμα πως ήθελε να παραιτηθεί επιτόπου αφού κάτι δεν πήγαινε καλά με το πλοίο ,είχε πολλά θέματα….