Ποτέ μη λες ποτέ!

Με αφορμή ένα συγγραφικό παιχνίδι στον λογαριασμό μας στο instagram, δεχθήκαμε μια πρόταση από την Ελένη Ζερβοπούλου (Books & Freckles Blog) βάση της οποίας γράψαμε αυτή τη μικρή ιστορία! Η πρόταση ήταν “Ποτέ μη λες ποτέ!” και της την αφιερώνουμε με πολύ αγάπη!! <3

Η συγκατοίκηση με τη Μαρία αποφάνθηκε από το πρώτο λεπτό που πάτησε το πόδι της στο σπίτι εκείνη την μέρα πριν δύο μήνες. Ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή της Ιζαμπέλα. Η Μαρία είχε φίλους, γνωστούς τους πάντες και τα πάντα και η Ιζαμπέλα όφειλε να ομολογήσει πως όλη αυτή η κοσμοσυρροή στο σπίτι τους την είχε αποσυντονίσει σε μεγάλο βαθμό.

Δεν της έλεγε κάτι όμως. Γιατί μέσα της ήλπιζε, ήθελε να γίνει σαν και αυτή. Μια γυναίκα κοσμοπολίτισσα με γνώσεις και επικοινωνία με ανθρώπους του θεάτρου, της μουσικής της δημοσιογραφίας και του πολιτισμού. Ανθρώπους με διαφορετικούς προσανατολισμούς, διαφορετικούς αλλά εν τέλει, ίδιους με όλους τους.

Έφευγε το πρωί για το δικηγορικό γραφείο και η Μαρία κοιμόταν. Γυρνούσε αργά το απόγευμα σπίτι και η Μαρία είτε έλειπε είτε άραζαν στο σαλόνι με φίλους της να πίνουν κρασιά και να απολαμβάνουν μια ταινία στην συνδρομητική. Την παρακαλούσαν να κάτσει μαζί τους αλλά εκείνη έπαιρνε τον Σάλβι και πηγαίναν για βόλτα και παιχνίδι στην πλατεία λίγο παρακάτω. Δεν ήξερε γιατί αρνιόταν, ίσως φοβόταν, ίσως ντρεπόταν τον θηλυπρεπή άντρα στο σαλόνι της τον Κάρλος, κολλητό της Μαρίας.

Πάντα τυπική με το ενοίκιο και τους λογαριασμούς η Μαρία. Σε αυτό δεν είχε κανένα παράπονο η Ιζαμπέλα. Στα κοινά τους ήταν πάντα άψογη. Ο Σάλβι την αγαπούσε και η Ιζαμπέλα δεν είχε κάποιο παράπονο.

Έξι μήνες μετά την συγκατοίκηση, η Ιζαμπέλα απολύθηκε από το δικηγορικό γραφείο. Λόγος το ότι είχε αρχίσει να πέφτει η αποδοτικότητα της. Βλακείες… Ήξερε ότι ο μεγαλοδικηγόρος ήθελε να πάρει στο γραφείο του το καινούριο του αμόρε. Έπρεπε να φύγει όμως κάποιος και ο κλήρος έπεσε σε εκείνην. Χωρίς να πει κάτι μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε από το γραφείο με το κεφάλι ψηλά.

Κουβεντιάζοντας με την Μαρία το ίδιο βράδυ, μόνες τους, όπως την είχε παρακαλέσει για εκείνη την ημέρα, η Μαρία της πρότεινε να μιλήσει σε μερικούς φίλους στη δημοσιογραφία μήπως ψάχνουν για άτομα.

“Δεν θα ήθελα να απομακρυνθώ από την δικηγορία. Είναι κάτι που ξέρω να κάνω και αγαπάω”

“Ιζαμπέλα καλή μου. Δεν είσαι φτιαγμένη για να είσαι κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους. Άδραξε την ευκαιρία να γνωρίσεις τον κόσμο. Είναι όμορφο να μαθαίνεις και πράγματα που δεν γνώριζες μέχρι τώρα.” της απαντάει η Μαρία. Η Ιζαμπέλα με κλάματα στα μάτια απέφευγε να δει το προφανές. Ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει κάποιον από το να κυνηγήσει την ζωή, την αγάπη, το μέλλον του.

Η Μαρία όμως δεν την άφησε έτσι.

“Ποτέ μη λες ποτέ!” της είπε και την πήρε στην αγκαλιά της…

Μπορώ να σας καταγράψω τη ζωή τους μετά από αυτό, αλλά θα ήθελα να παραμείνω στην πρόταση “Ποτέ μη λες ποτέ!” Ακόμα και αν η ιστορία μου είναι φτιαχτή, σίγουρα έχει συμβεί κάπου και κάποτε ή και συνέχεια. Ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας είτε καλό είτε κακό, είναι στο χέρι μας πως θα το αντιμετωπίσουμε.

Θα στεναχωρηθούμε, θα κλάψουμε, θα αρνηθούμε το γεγονός ότι συμβαίνει αυτό σε εμάς. Και είναι επιθυμητό αυτό. Υπάρχει λόγος που θα αισθανθούμε όλα αυτά τα συναισθήματα. Τον πόνο, τον χαμό, την απελπισία. Όμως με αυτόν τον τρόπο θα αισθανθούμε και τα καλά που θα έρθουν μετά από μία απλή υπενθύμιση.

Ποτέ μη λες ποτέ! Έτσι είναι η ζωή. Μια αναπνοή και βουτάμε!

Τέλος