Το χάρτινο καραβάκι

Μια φορά κι έναν καιρό μέσα στο βάθος της θάλασσας, εκεί που το νερό είναι μπλε και καθαρό σαν κρύσταλλος, ένα μικρό, χάρτινο καραβάκι βρέθηκε να ταξιδεύει με την πλώρη του στραμμένη προς τη στεριά. Για μέρες ολόκληρες έπλεε στη θάλασσα, από τότε που ένα μικρό αγοράκι το έφτιαξε και το έβαλε στο νερό. Το άφησε να περιηγηθεί στο άγνωστο, με την ευχή να βρεθεί σε καλά χέρια και να μεταφέρει το μήνυμα που είχε γραμμένο στο λευκό χάρτινο πανί του.

Το καραβάκι στην αρχή ήταν χαρούμενο. Του άρεσε η περιπέτεια που ζούσε. Αόρατα κουπιά το κινούσαν όλο και πιο βαθιά στον ωκεανό. Σαν πέρναγαν όμως οι μέρες ένιωθε μοναξιά. Του έλειπε το χάδι του αγοριού. Προσπάθησε να θυμηθεί την όψη του. Η έκφραση του ήταν λυπημένη. Τι να προβλημάτιζε το παιδικό μυαλουδάκι του άραγε; Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το πρόβλημα του. Είχε κουραστεί πια να χορεύει ανάμεσα στα κύματα χωρίς προορισμό. Σκέφτηκε ότι έπρεπε να βρει έναν σκοπό. Θυμήθηκε την ευχή του μικρού αγοριού. Κάτι είχε γράψει στο πανί του. Ήθελε αυτό το μήνυμα να μεταφερθεί σε καλά χέρια. Δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο, ούτε ήξερε τι ήταν γραμμένο πάνω του.

Βυθισμένο μέσα στις σκέψεις του το καραβάκι χωρίς να το καταλάβει έφτασε σε μια ακτή. Ένα ζευγάρι παιδικά χέρια το ανασήκωσαν. Προς στιγμήν νόμισε ότι ήταν του αγοριού, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι τα χεράκια ανήκαν σε ένα κοριτσάκι. Αναρωτήθηκε αν το μικρό κορίτσι θα κατάφερνε να διαβάσει το μήνυμα του αγοριού. Το κοριτσάκι έδειχνε να προσπαθεί να διαβάσει. Τα πανιά του ήταν βρεγμένα και το μολύβι είχε σχεδόν ξεθωριάσει. Την άκουσε να διαβάζει δυνατά και με κάποια δυσκολία.

«Νιώθω μόνος μου. Μα σαν κοιτάζω την θάλασσα ηρεμώ».

Το μικρό κορίτσι δεν έκανε κανένα σχόλιο. Έβαλε το καραβάκι πάνω στην ψάθα της. Σε λίγη ώρα ο ζεστός ήλιος το είχε βοηθήσει να στεγνώσει τελείως. Το χαρτί του έμοιαζε ταλαιπωρημένο, αλλά το καραβάκι μας ήταν έτοιμο να σαλπάρει ξανά.

Πριν το κοριτσάκι το αφήσει και πάλι μέσα στο νερό, έγραψε κάτι με το μολύβι της πάνω στο ένα από τα δύο του πανιά που ήταν άδειο. Για δεύτερη φορά το καραβάκι άκουσε μια παιδική ευχή. Εύχομαι το μήνυμα μου να έρθει σε εσένα που έφτιαξες αυτό το χάρτινο καραβάκι.

Ένα μελτέμι οδήγησε το καραβάκι γρηγορότερα από την προηγούμενη φορά σε στεριά. Παραλίγο να βυθιστεί αρκετές φορές στη διάρκεια του ταξιδιού του από την θαλασσοταραχή, αλλά το είχε βάλει πείσμα να εκπληρώσει την αποστολή του. Ήθελε να παραδώσει ξανά το παιδικό μήνυμα που κουβαλούσε.

Το αγοράκι μόλις το είδε αναθάρρησε. Δεν πίστεψε στην αρχή ότι επρόκειτο για το ίδιο καραβάκι που είχε φτιάξει ο ίδιος σχεδόν μια εβδομάδα πριν. Όταν όμως το κράτησε στα χέρια του και διάβασε τα δικά του γράμματα βεβαιώθηκε. Το γύρισε από την άλλη μεριά κι ένα καινούργιο μικρό κείμενο εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια του.

«Σαν κοιτώ την θάλασσα σε σκέφτομαι. Δεν είσαι πια μόνος».

Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του κι ένιωσε πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Κάθε μοναχική του σκέψη εξαφανίστηκε μεμιάς. Το μόνο που είχε στον νου του πια ήταν το επόμενο μήνυμα που θα μετέφερε το μαγικό καραβάκι του.