O Άσπρος Άντρας

Είχε έρθει η σειρά μου. Επιτέλους.

Πίεσα τις φτέρνες μου στο μάρμαρο, έσπρωξα τη γη και σηκώθηκα. Άραγε πόσες φορές να είχα κάνει αυτή την απλή κίνηση στη ζωή μου; Άπειρες ή λίγες παραπάνω; Ήταν αρκετές; Μπορούσε κάτι σαν αυτό να είναι αρκετό;

Κάθισα και σηκώθηκα πάλι, αποσκοπώντας να απολαύσω τώρα, στο τέλος της γραμμής, αυτό που πάντοτε θεωρούσα δεδομένο. Προχώρησα, διασχίζοντας τον λευκό διάδρομο, προσέχοντας κάθε μου βήμα. Εισέπνεα τριαντάφυλλα και φυσούσα τέφρα.

Πέρασα την ανοιχτή πόρτα, μπήκα στο δωμάτιο και χαιρέτησα τον άσπρο άντρα. Μου χαμογέλασε διακριτικά.

«Λίγο πριν τον τέλος εκτιμά κανείς στο έπακρο την ζωή του. Αν θέλετε, μπορείτε να κάνετε πίσω. Δεν βρισκόμαστε ακόμη στο σημείο χωρίς επιστροφή».

Κάθισα αργά κι ήρεμα στην πολυθρόνα, δίπλα από την οποία στεκόταν ο άσπρος άντρας. «Λίγο πριν το τέλος είναι που εκτιμά κανείς και τον θάνατό του» είπα μειλίχια. «Όσο ζεις, τον ξεχνάς. Δεν τον σκέφτεσαι. Τον βλέπεις σαν κάτι μακρινό και θολό. Ακατανόητο. Όσο πλησιάζεις κοντά του, όμως –ή αυτός κοντά σε σένα- μια είναι η ξεκάθαρη σκέψη. Αφού θα γίνει, ας γίνει με τον τρόπο που επιθυμώ εγώ».

«Ίσως. Δεν ξέρω. Εγώ είμαι εδώ απλά για να σας ξεπροβοδίσω. Όταν νιώσετε έτοιμος, πείτε μου».

Έκλεισα τα μάτια και κράτησα την ανάσα μου για μια στιγμή. Να τη γευτώ, να αισθανθώ πώς περίπου θα είναι όταν σβήσουν τα φώτα. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. Ανυπομονησία ήταν; Ενθουσιασμός; Φόβος δεν ήταν σίγουρα. Τα είχα συζητήσει αυτά με τον εαυτό μου.

Ανέπνευσα ξανά, απλά για να μιλήσω. «Τώρα».

Η βελόνα εισχώρησε στο κορμί μου. Ένιωσα το υγρό της να κυλάει στο αίμα μου, πνίγοντας, θαρρείς, τα άρρωστά μου κύτταρα, μαζί με μένα.

Πήρα τη τελευταία μου ανάσα και σηκώθηκα. Τα φώτα ήταν πλέον πράγματι σβηστά. Το μόνο που μπορούσα να δω, ήταν αχνό φως στην άκρη του διαδρόμου που διέσχισα πριν λίγο. Και άκουγα και το κλάμα μιας γυναίκας. Δεν ήξερα πού βρισκόμουν. Μπορούσα μονάχα να πω ότι ήμουν πολύ κοντά, αλλά και πολύ μακριά ταυτόχρονα.

«Βγες!».

«Θα βγει, τώρα, δεν αργεί!».

«Άντε πια!».

Χωρίς να ξέρω αν απευθύνονται σε μένα, άρχισα να προχωράω προς το φως. Αυτή τη φορά τα βήματά μου ήταν πιο αδύναμα. Αλλά και το πάτωμα δεν ήταν πια το ίδιο. Βούλιαζε σε κάθε μου κίνηση και ήταν, κατά κάποιον τρόπο, υγρό. Περίπου σαν…

«Να, τον βλέπω. Έρχεται».

Πλέον αδυνατούσα να παραμείνω όρθιος. Είχα πέσει στα γόνατα και μπουσουλούσα. Τότε συνειδητοποίησα πως ήμουν γυμνός. Παρ’ όλα αυτά, δεν σταμάτησα. Κάτι με τραβούσε προς το φως, παρόλο που κάθε μου κίνηση γινόταν και πιο δύσκολη.

Λίγο πριν φτάσω, είδα δύο χέρια. Έμοιαζαν με εκείνα της μητέρας μου. Τα πλησίασα για να τα αφήσω να με αγγίξουν, να με χαϊδέψουν, να με αγκαλιάσουν. Αυτά, όμως, με τράβηξαν. Προς το φως.

«Να ‘τος!».

Τυφλώθηκα. Μου πήρε μερικές στιγμές να συνηθίσω. Όταν κατάφερα να δω, αντίκρισα πράγματι τη μαμά. Ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, δίπλα από το οποίο στεκόταν ο άσπρος άντρας.

Ανάσανα. Και, με ένα κλάμα, ξέχασα τα πάντα, για να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή.

---