Μικρή ιστορία αγάπης | Κεφάλαιο 2ο

“Καλημέρα μωρό μου” μου είπες και μου χαμογέλασε ο ήλιος. Ήταν η πιο ευτυχισμένη ώρα της ζωής μου. Μαζί τα πρωινά αγκαλιά, στην βιασύνη μετά μην χτυπήσει το κουδούνι για την πρώτη ώρα και μια ανησυχία να κρατηθούμε τυπικοί στην δουλειά μας. Αν και ο έρωτας δεν κρύβεται…

Έτσι περνούσε ο καιρός και έφτασε η άνοιξη και οι εξετάσεις. Στην τρεχάλα να ετοιμαστεί το σχολείο, τα θέματα, οι βαθμοί, και μια υπόσχεση για διακοπές τον Αύγουστο. “Τον Ιούλιο πρέπει να επισκεφτώ τον τόπο μου….Αλλά τον Αύγουστο θα τον περάσουμε μαζί Χρυσούλα μου…” Ήσουν αστέρι σε αυτά….είχες μάθει τα κουμπιά μου και όποτε ήθελες άλλαζες κανάλι.

Κατέβηκα και εγώ στον τόπο μου. Οι γονείς μου περήφανοι και χαρούμενοι, κυρίως γιατί έβλεπαν εμένα που ήμουν έτσι. “Μας λείπεις κοριτσάκι μου, αλλά εσύ να κοιτάξεις τη ζωή σου και να περνάς καλά!” γλυκά τα λόγια της μάνας και κατευθείαν στην καρδιά. Εμείς οι δύο είχαμε πει ότι θα τα λέμε μέρα παρά μέρα, αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε τις περισσότερες φορές. “Άσε Χρυσούλα μου έχω μπλέξει…γύρω στον Δεκαπενταύγουστο θα γυρίσω στην πόλη μας…Θα είμαι εκεί…” και μου είπες τα γλυκόλογα που ήξερες ότι μου αρέσουν, και εγώ σαν δεκαπεντάχρονο γέλαγα γεμάτη με το πιοτό του έρωτα. Νιάτα και όμορφες στιγμές…για αυτά ζούμε άλλωστε.

Με την καινούρια υπόσχεση έφυγα για την πόλη μας λίγο πριν της Παναγίας, γεμάτη με ευχές από τους γονείς και τους φίλους, και προσδοκία να σε δω να σε ακουμπήσω και να χαθώ μαζί σου για άλλη μια φορά. Ήρθες δύο μέρες αργότερα φουρτουνιασμένος…Δεν σου έπαιρνε κανείς κουβέντα και εγώ έκανα υπομονή μέχρι να συνέλθεις. “Δεν έχω τίποτα…ένα απλό τζετ λαγκ είναι” και χαμογέλαγες πικρά. Δύο εβδομάδες αργότερα ξεκίνησε η καινούρια φουρνιά στο σχολείο και μέχρι να τακτοποιηθούμε είχες πάρει πάλι τα πάνω σου. Η δουλειά σου σε έτρεφε, ήταν ο λόγος ύπαρξης σου. Την αγαπούσες και σε αγαπούσε, πάντα την έβαζες πάνω από όλους. “Είναι ιερή δουλειά το να διδάσκεις…Έχεις την ευθύνη νέων ανθρώπων που πρέπει να βγουν προσωπικότητες στην κοινωνία και μετά με την σειρά τους να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Λειτούργημα ασκείς μωρό μου…” έλεγες κάποτε…

Είχες πάντα ένα σχέδιο στο μυαλό σου και θα έκανες τα πάντα για να το βγάλεις εις πέρας. Διακοπές Χριστουγέννων και εμείς μαζί να αποχαιρετάμε τον χρόνο μας. Αυτόν που μας έφερε μαζί ταξίδι στην Ιταλία, όπου η ιστορία και τα έργα της Αναγέννησης, μας καθήλωσαν και μας ταξίδεψαν σε παλαιότερες εποχές. Εκεί μου εξομολογήθηκες ότι δεν την θες την Ελλάδα…σε γοητεύει το έξω. Ο κόσμος είναι μεγάλος για να μείνεις σε έναν τόπο. Σε στήριξα…σου είπα ότι, ό,τι και να αποφασίσεις εγώ θα είμαι δίπλα σου. Γέλασες και με ευχαρίστησες, και μου είπες ότι ήταν ότι πιο όμορφο έχεις ακούσει στην ζωή σου. Και με φίλησες όπως δεν με είχες φιλήσει ποτέ…και εγώ χάθηκα στην ζεστή αγκαλιά σου.