Τα τραγούδια της Αμαλίας

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Αρκετά χρόνια μετά

Σήμερα είναι σημαντική μέρα. Είναι Μάιος μήνας και ο καλός μου έχει τα γενέθλιά του. Κλείνει τα εξήντα οχτώ του χρόνια και θα μαζευτεί όλη η οικογένεια. Τα παιδιά μας μεγάλωσαν, σπούδασαν, βρήκαν τον δρόμο τους, και όταν ήρθε η ώρα τους, έκαναν τα δικά τους παιδιά. Τα εγγόνια μου, που τα λατρεύω. Αδυναμία μου μεγάλη είναι η μικρή του Στράτου, η Ζωή, που επτά χρόνων τώρα, έχει μάθει και διαβάζει, παίρνει τις παρτιτούρες και μου ζητάει να τραγουδήσουμε.

Ο Νικόλας ακολούθησε ποδοσφαιρική καριέρα, παίζοντας σε μια μεγάλη ομάδα της χώρας μας, αλλά λόγω ηλικίας πλέον αποσύρθηκε και άνοιξε το δικό του μαγαζί με αθλητικά είδη, παρέχοντας και συμβουλές στις νέες γενιές. Με τη γυναίκα του τη Λία, μου χάρισαν την Άννα και τον Μάριο.

Ο Στράτος, ο μικρός μου, σπούδασε Ιστορία και είναι καθηγητής στο Γυμνάσιο της περιοχής όπου μένει με τη σύζυγό του, την Αναστασία και την μικρή τους Ζωή.

Η κόρη μου η Αριάδνη ασχολήθηκε με το τραγούδι στην εφηβεία της, συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς και διακρίθηκε πολλές φορές. Έχοντας καλλιτεχνική φλέβα από μικρή, την κέρδισε το σχέδιο και η ζωγραφική, και έχει το δικό της στούντιο σχεδόν πέντε χρόνια τώρα. Έχει αφιερώσει τη ζωή της στην τέχνη και δηλώνει ότι τα ανίψια της είναι και δικά της παιδιά. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο υπερήφανη για όλα και για το κάθε ένα ξεχωριστά, όχι για τις καριέρες τους, αλλά για τον χαρακτήρα τους. Έγιναν όλα τους καλοί και συμπονετικοί άνθρωποι, και το οφείλω και στον Αγησίλαο, που μέσα από μαθήματα και παθήματα τους δίδαξε πολλά.

Ακούω το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπάει και ανοίγω την πόρτα. Είναι η Αριάδνη! Αγκαλιαζόμαστε και τρέχει να βρει τον πατέρα της, που του έχει τρομερή αδυναμία. Ο ίδιος είναι στον κήπο, φτιάχνει τις τελευταίες λεπτομέρειες, και όταν τη βλέπει λάμπει από χαρά και αγκαλιάζονται σφιχτά.

Λίγο αργότερα, καταφτάνουν ο Νικόλας και ο Στράτος με τις συζύγους τους και τους μικρούς μου θησαυρούς. Ο Αγησίλαος πλέει σε πελάγη ευτυχίας, βλέποντας την οικογένεια μας, τη συνέχεια μας, να είναι μονιασμένοι και αγαπημένοι. Ενώ κάθομαι στα δεξιά του, μου σφίγγει στοργικά το χέρι.

«Σ’ αγαπάω…» μου λέει ψιθυριστά.

«Σε λατρεύω…» του απαντάω.

Έπειτα από λίγη ώρα ξεκινούν οι μουσικές παραγγελίες. Η Αριάδνη φέρνει την κιθάρα από το σαλόνι, και εγώ ξεκινάω με μελωδίες του Χατζιδάκι, του Λοΐζου και πολλών άλλων που εξυμνούν την αγάπη και τον έρωτα, αλλά και το παράπονο. Όλοι μας, πλημμυρισμένοι από το ποτό και την ευτυχία των αγαπημένων μας προσώπων, τραγουδάμε και ταξιδεύουμε μακριά, παρέα με τις νότες της μουσικής.

Έφτασε το βράδυ για να λήξουμε αυτήν την υπέροχη ατμόσφαιρα, αντάξια του αγαπημένου μου Αγησιλάου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι πλάι του, και σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει από όταν ήμαστε νέοι και πόσο τον αγαπώ μετά από τόσα χρόνια.

«Τι κοιτάς;» με ρωτάει με περιέργεια, καθώς διαβάζει το βιβλίο του.

«Εσένα…»

«Και τι έχεις να πεις;»

Όλα αυτά που θέλω να πω, δεν εκφράζονται μόνο με λόγια και έτσι παίρνω μια βαθιά ανάσα.

«Σ’ αγαπώ… Σ’ αγαπώ για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα…»

Η μελωδία μάς παρασέρνει και τους δύο. Ο Αγησίλαος με κοιτάει με δάκρυα στα μάτια και όταν τελειώνει το κομμάτι, απομένουμε σιωπηλοί, με τα βλέμματά μας να μιλάνε ακόμη και για πάντα.

Στην αιωνιότητα, εκεί που πάνε όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια…