Τα τραγούδια της Αμαλίας | Κεφάλαιο 9ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Μερικά χρόνια αργότερα

Ο κόσμος χειροκροτεί και εγώ μαζί με την ορχήστρα υποκλινόμαστε πιασμένοι χέρι χέρι. Ήταν μία εκπληκτική συναυλία, από τις αρκετές που έχω ζήσει στα τριάντα δύο μου χρόνια, και με πλέον μερική εμπειρία στον κόσμο αυτόν.

Τα τελευταία χρόνια, η ζωή μου έχει μπει σε έναν ρυθμό δημιουργικής ρουτίνας, με εμφανίσεις τον χειμώνα σε μπαράκια και καλλιτεχνικούς χώρους, προωθώντας κομμάτια δικά μου αλλά και άλλων συναδέλφων, ενώ τα καλοκαίρια, περιοδείες σε ολόκληρη την Ελλάδα, θαυμάζοντας παράλληλα τη φύση και την ιστορία της χώρας μας. 

Αποτελώ πλέον μία από τις νέες καλλιτέχνιδες του τόπου μας, με τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό μου και αρκετές διακρίσεις, καθώς και εμφανίσεις με άλλους καλλιτέχνες του είδους μας. Αγαπητή πια, λόγω του ακέραιου χαρακτήρα μου και της ενίοτε σκληρής ειλικρίνειάς μου, έχω κάνει πολλούς φίλους, και κάποιους εχθρούς. Αλλά έχω πάντα τη στήριξη αυτών που με βοήθησαν στο ξεκίνημά μου. Πίστευα λανθασμένα ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν καβαλήσει το καλάμι, όμως υπάρχουν και αρκετοί που απλά αγαπούν τη μουσική και την τιμούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Χαίρομαι που είμαι μία από αυτούς.

Είναι η τελευταία μου συναυλία για φέτος, αν και είναι μόνο μέσα Αυγούστου. Βρίσκομαι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και θέλω να ξεκουραστώ λίγο, πριν τον ερχομό της μπέμπας σε δύο μήνες. Ενώ βρισκόμουν στη σκηνή, ένιωθα τα ποδαράκια της να κλωτσάνε στον ρυθμό της μουσικής και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από ευτυχία. 

Ήταν κάτι το οποίο θέλαμε και εγώ και ο Αγησίλαος, από τη στιγμή του γάμου μας πριν από δύο χρόνια. Ένας απλός και κρυφός πολιτικός γάμος, με ελάχιστους καλεσμένους, κυρίως οικογένεια και στενούς φίλους. Τα αγόρια μου στέκονταν περήφανα δίπλα μου, έχοντας αποδεχτεί τον Αγησίλαο. Τους κέρδισε ο απλός και ήρεμος χαρακτήρας του. Για αυτούς δεν ήταν ποτέ πατέρας, αλλά ένας φίλος, που μπορούσαν και του έλεγαν ό,τι τους προβλημάτιζε και ο Αγησίλαος με τον τρόπο του τους έδειχνε τον σωστό δρόμο. Λίγο καιρό αργότερα, ο Αγησίλαος αγόρασε μια μονοκατοικία στην ίδια περιοχή που ήμαστε, προκειμένου τα παιδιά να μην αλλάξουν σχολείο και φίλους αλλά και εμείς να είμαστε πιο άνετα. Το σπίτι είχε τέσσερις κρεβατοκάμαρες, και ονειρευ-όμασταν από ώρα μία να γεμίσει με χαρούμενα κοριτσίστικα γέλια. Ο Θεός μας αξίωσε με μία ακόμα ψυχή στην οικογένειά μας.

~~~~

«Μαμά, πότε θα έρθει η μπέμπα;» με ρωτάει ο εννιάχρονος Στράτος μου.

«Σύντομα αγάπη μου, και θα είσαι ο μεγάλος της αδελφός».

«Και θα μπορεί να παίζει και να τρέχει; Χρειαζόμαστε τερματοφύλακα για την ομάδα μας!» με ρωτάει με ανυπομονησία ο Νικόλας, που έντεκα χρόνων έχει γίνει ολόκληρο παλικαράκι. 

«Γιατί δεν φωνάζετε τον Θανάση από δίπλα να παίξετε;»

«Είναι στο κρεβάτι με ανεμοβλογιά…» μου απαντάει ο Νικόλας, που ακόμη θυμάται την καραντίνα που τον είχα βάλει όταν την είχε πάθει αυτός. Μέχρι το μπάνιο τον άφηνα και πάλι στο κρεβάτι.

Νεύω με το κεφάλι καταφατικά και κοιτάω τον κήπο. Είναι τέλη Σεπτέμβρη και τα φύλλα πέφτουν. Ο Αγησίλαος τα μαζεύει ενώ κουβεντιάζουμε με τα αγόρια μου για το σχολείο, τους φίλους τους και τα ενδιαφέροντά τους, ενώ παράλληλα ο άντρας μου μας εξηγεί την αξία της χειρωνακτικής δουλειάς, το μεγαλείο της φύσης και τις αλλαγές των εποχών. Χάρη σε αυτόν, τα παιδιά μου ωρίμασαν και μεγάλωσαν ομαλά. Με συγκινούσε η επικοινωνία που είχαν διαμορφώσει οι τρεις τους και ποτέ δεν επενέβαινα σε αυτήν.

Ο Σπύρος είναι σχετικά παρών στη ζωή μας, όποτε το θυμάται, αλλά τα παιδιά έχουν σκληρύνει απέναντι του, έχοντας πλέον μια σχετική συνείδηση των πραγμάτων. 

«Όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Δεν θα σας πιέσω, αλλά ο πατέρας σας προσπαθεί με τον τρόπο του. Μην τον αποθαρρύνετε, σας παρακαλώ», τους είπα την ίδια μέρα. Ο Νικόλας χαμήλωσε το θυμωμένο του πρόσωπο και ο Στράτος κοίταξε αλλού. 

«Όλοι και όλα θέλουν τον χρόνο τους…» καταλήγω την κουβέντα και χαϊδεύω την φουσκωμένη μου κοιλιά, που σε λίγο καιρό θα μου χαρίσει την κόρη μου, την Αριάδνη.

2 χρόνια αργότερα

Παίζω μερικές νότες στην κιθάρα, μπας και έρθει η έμπνευση για κάτι καινούργιο. Η Αριάδνη βρίσκεται δίπλα μου, παίζει με τις κούκλες της και μουρμουρίζει το «Χάρτινο το φεγγαράκι». Αρχίζω να τη συνοδεύω με την κιθάρα και η μικρή το εκτελεί άψογα. Χαμογελάω, της λέω μπράβο και την παίρνω στην αγκαλιά μου. Εκείνη την ώρα μπαίνει ο Αγησίλαος, και μας κοιτάει με χαμόγελο. Δίνει ένα φιλί στο μάγουλο στην κόρη του και μετά σε μένα. Λάμπει ολόκληρος και μαζί του και εγώ. Ακολουθούν ο Στράτος με τον Νικόλα, και η μικρή γκρινιάζει να την αφήσω κάτω, για να τρέξει στα αδέλφια της να τους πει να τη βάλουν τερματοφύλακα στο ποδόσφαιρό τους, μιας και είναι καλύτερη από τον Θανάση. Ο Νικόλας αρχίζει να της λέει ότι είναι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο και ότι μπορεί να χτυπήσει, και ο Στράτος την αγκαλιάζει και της λέει ότι μια μέρα θα γίνει η καλύτερη τερματοφύλακας στον κόσμο. Ο Αγησίλαος με κοιτάει και με αγκαλιάζει από τους ώμους.

«Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου», μου ψιθυρίζει στο αφτί.

«Ναι αγάπη μου… και εμένα» και γελάμε και οι δύο, ενώ κοιτάμε την οικογένεια που έχουμε φτιάξει μέσα από πάθη, δυσκολίες και λάθη.  Όλα θέλουν τον χρόνο τους άλλωστε…