Τα τραγούδια της Αμαλίας

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Το τηλέφωνο χτυπάει…

Περιμένω με αγωνία να το σηκώσει η άλλη γραμμή. Δύο νύχτες τώρα και έχω χάσει τον ύπνο μου. Τα παιδιά μου κοιμούνται στο πλάι μου, ήσυχα μέσα στην αγκαλιά του Μορφέα. Τον πήρα τηλέφωνο μια μέρα μετά το κουτούκι τελικά, και μου πρότεινε δουλειά. Καλή δουλειά… με πολύ καλά λεφτά. Αλλά όταν του εξήγησα την κατάσταση μου, σαν να τσίνησε λίγο.

«Κοίτα, Αμαλία, να μιλήσουμε ανοιχτά. Έτσι όπως μου τα λες, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεσαι με την οικογένεια σου και την κατάσταση που επικρατεί, και πραγματικά θέλω να σε βοηθήσω. Διακρίνω πολλά πράγματα σε εσένα, τα οποία στο μέλλον θα αναδείξουν και του δυο μας, μα κυρίως εσένα».

«Ναι κύριε Οικονόμου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά… Δώστε μου μερικές μέρες να το σκεφτώ και να δω τι μπορώ να κάνω».

«Καλώς, αλλά να ξέρεις ότι δεν είμαι άνθρωπος που θα περιμένει παραπάνω. Ήδη ξεκινάει η σεζόν και χρειαζόμαστε χρόνο να για να σε προετοιμάσουμε».

«Σύμφωνοι, σας ευχαριστώ πολύ!»

«Ελπίζω όταν τα ξαναπούμε να έχεις πάρει τη σωστή απόφαση».

Δεν ήξερα τι να κάνω. Η δουλειά είναι νύχτα και εγώ πρέπει να βρω τη χρυσή τομή. Σαν από μηχανής θεός την επομένη εμφανίστηκε η Κλαίρη. Ναι, έχω μια αδερφή, δίδυμη κιόλας αλλά δεν μοιάζουμε ούτε σε εμφάνιση ούτε πουθενά. Η Κλαίρη είναι η έξυπνη της οικογενείας. Πήρε το πτυχίο της στα τέσσερα χρόνια και πρόσφατα τελείωσε και το μεταπτυχιακό της. Γενικά οι σχέσεις μας πάγωσαν λίγο από όταν παντρεύτηκα αλλά προσπαθούμε να κρατάμε μια επικοινωνία και έτσι βρισκόμαστε τρεις φορές τον χρόνο για να ανταλλάζουμε νέα.

Την κάλεσα στο σπίτι για να δει και τα ανίψια της, τα οποία ενθουσιασμένα έπεσαν πάνω στα γλυκά και στα παιχνίδια που έφερε και για τους δυο τους. Είπαμε τα νέα μας, της εξήγησα και την κατάσταση μου μετά το διαζύγιο και είδα ότι με άκουγε με προσοχή. Μόλις έφτασα στο σημείο του Οικονόμου, γέλασε και μου είπε ότι η νύχτα είναι ζόρικη.

«Αμαλία, μπαίνεις σε μονοπάτια που δεν ξέρεις…»

«Κλαίρη, χρειάζομαι δουλειά, πρέπει κάπως να στηρίξω τα παιδιά μου».

«Κοίτα, αν ζητάς από εμένα να σου κρατάω τα παιδιά τη νύχτα, δεν μπορώ να το κάνω… Με τη δουλειά μου και τα δεκάωρα που τραβάω, θέλω να κοιτάξω και εγώ τη ζωή μου. Γιατί όμως δεν μιλάς με τη μαμά;»

«Η μαμά με έχει ξεγράψει από κόρη της άπαξ και παντρεύτηκα τον Σπύρο… Άσε που εσύ ήσουν πάντα η αγαπημένη της».

«Χα! Κάνεις λάθος! Σε εσένα είχε πάντα αδυναμία και για αυτό στεναχωρήθηκε που παντρεύτηκες έναν ηλίθιο και τους άφησες έτσι».

«Και τι έπρεπε να κάνω δηλαδή;»

«Να κρατάς μια επαφή… τόσο απλά!»

Η Κλαίρη μου διηγήθηκε τα νέα της οικογένειάς μας το τελευταίο εξάμηνο. Μου είπε ότι ο μπαμπάς έχει κόψει το ποτό και εργάζεται ως νυχτοφύλακας. Η μαμά εργαζόταν ως μαγείρισσα σε ένα ξενοδοχείο, αλλά έφυγε λόγω περικοπών.

«Αμαλία μου, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο για την οικογένειά μας. Μπορεί το διαζύγιο να ήταν μια δυσάρεστη υπόθεση, αλλά πραγματικά ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις!»

«Ευχαριστώ ρε… δεν τα ήξερα όλα αυτά, και πραγματικά χαίρομαι που έγιναν έτσι τα πράγματα για όλους μας!»

Αποχαιρετιστήκαμε και ευχηθήκαμε η μία στην άλλη, μιας και σήμερα ήταν τα γενέθλιά μας. Στα είκοσι έξι μου πλέον, και μετά από προτροπή της αδελφής μου, επικοινώνησα με τους γονείς μου και τους εξήγησα τις συνθήκες μας. Όλα πήγαν καλά! Οι γονείς μου δέχτηκαν να μας φιλοξενήσουν για όσο χρειαστεί στο σπίτι, και να κρατούν τα αγόρια μου όσο εγώ θα δουλεύω τα βράδια. Ο πατέρας μου ήταν συγκινημένος και χαρούμενος με αυτήν την εξέλιξη στις ζωές μας. Αυτό που έχω να κάνω τώρα, είναι να ζητήσω μια εβδομάδα ακόμα για την μετακόμισή μας πίσω στο πατρικό.

Το τηλέφωνο ακόμη χτυπάει… το σηκώνει και με ρωτάει αν αποφάσισα τελικά τι θα κάνω.

«Δέχομαι…»

«Ωραία! Αυτό ήθελα να ακούσω!»