Η Πόλη των Ανέμων | Εισαγωγή

Ο Νιραόκ, δεν ήταν και το πιο έξυπνο ξωτικό της Γηραιάς Ηπείρου. Οι γονείς του πάντα του το έλεγαν ότι δεν θα καταφέρει πολλά. Μόνο ο παππούς του ο Νιραέλ είχε εμπιστοσύνη σε αυτόν, και στην ικανότητα του να κάνει τη λύρα να παίρνει φωτιά. Τα δάχτυλά του απαλά άγγιζαν το όργανο στην αρχή, ταξιδεύοντας το κοινό του σε άλλες εποχές γεμάτες περιπέτειες και ρομαντισμό, και μετά με επιδεξιότητα ανέβαζε το ρυθμό ξεσηκώνοντας τα πλήθη και γεμίζοντας το δωμάτιο με ήχους βγαλμένους από τον άνεμο, και την καρδιά της μάνας γης, από τα βάθη της θάλασσας, και από τη φωτιά που έκαιγε μέσα του. Βάρδος λοιπόν… Η μόνη φατρία που τον δέχτηκε με ανοικτές αγκάλες. Δεν είχε καμία θέση στις κλειστές αίθουσες σχολείων και στις βιβλιοθήκες του κόσμου. Θέση του, οι δρόμοι και τα πανδοχεία του κόσμου, εκεί που οι φυλές, άφηναν ένα νόμισμα παραπάνω και ο Νιραόκ, μπορούσε να μείνει τη νύχτα.

Στα 38 του χρόνια, το Ξωτικό θεωρούνταν ακόμα νέος. Ένας νέος ο οποίος είχε γυρίσει τρεις φορές τον κόσμο όλο… Από την αρχαία πόλη των μικρόσωμων Σοβερίνων, Σοβέη, μέχρι τα παράλια της όμορφης πόλης των Βαλησίνων Μεβαίρ. Βαλησίνοι… Αυτή η Φυλή πάντα τον τρόμαζε… για την περίεργη βγαλμένη από τα βάθη της θάλασσας μορφής τους. Είχαν δύναμη, είχαν όγκο, ναι… αλλά τα λέπια που είχαν στο σώμα τους, συνήθως του έφερναν αναγούλα. Σιχαινόταν τα ψάρια… από μικρός, τα έκανε πέρα στο τραπέζι. Η διατροφή του περιοριζόταν στα λαχανικά, λίγο κρέας και ξηρούς καρπούς. Και λίγο γάλα κατσίκας… του άρεσε πολύ το γάλα κατσίκας, «Ότι πιο αγνό, σταλμένο από τους Θεούς μας» έλεγε σε όποιον τον ρωτούσε σχετικά και γέλαγε.

Έτος 1242, Βασιλιάς των Ξωτικών, ο Ραντίκ, και αυτός που κυνήγησε όσο κανείς άλλος την σκοτεινή Αλχημεία. Αλλά τον Νιραόκ δεν τον ένοιαζαν αυτά. Μέσα στο μυαλό του υπήρχαν νότες και μουσική, και ταξίδια μακρινά, σε μέρη που οι Αλχημιστές, φώτιζαν τον δρόμο και μάγευαν τον κόσμο με τις δυνάμεις του Αιθέρα. Πολεμιστές που έσωζαν το καραβάνι από επίδοξους ληστές, θεραπευτές που έφερναν γαλήνη και ευφορία στους αρρώστους, ιστορικούς που είχαν το Θειο κάλεσμα να μεταφέρουν τη γνώση, και τέλος τους Εφευρέτες, που πετούσαν στον αέρα με τα καινούρια ανεμόπτερα τους. Αχ και πόσο θα ήθελε να ήταν ένας από αυτούς…

Ψηλός, καστανά μακριά μαλλιά και μάτια, αδύνατος με ένα βλέμμα διαφορετικό από τους υπόλοιπους της Φυλής του. Ένα βλέμμα που μαρτυρούσε την μάχη μέσα του να αντιληφθεί αυτά που οι άλλοι είχαν δεδομένα, γιατί για αυτόν κάθε τι ήταν δύσκολο να το καταλάβεις, και το μυαλό του δεν τον βοηθούσε ιδιαίτερα. Είχε όμως μια καλοσύνη, ένα καθησυχαστικό χαμόγελο και μια όμορφη ψυχή. Αυτά του ήταν αρκετά, αλλά όχι για τους άλλους που φρόντισαν να τον χαρακτηρίσουν αντίστοιχα.

Νιραόκ λοιπόν… Ο Χαζός Βάρδος… και αυτή είναι η ιστορία του…