[Μάρκος] Θέλω να είμαι εσύ…

Πηγή εικόνας: https://gr.pinterest.com/pin/89227636373825530/

“Δώσε μου λίγο από τον εαυτό σου. Θέλω να σου μοιάσω, να περπατήσω στα βήματά σου, να αισθανθώ ό,τι αισθάνεσαι… Να δω πως είναι να είσαι εσύ!”

“Γιατί παιδί μου; Δεν θες να περπατήσεις εσύ για σένα; Να ζήσεις τα δικά σου πάθη και λάθη; Γιατί θες να μου μοιάσεις;”

“Για να ξέρω τι να κάνω και πως να σου φερθώ όταν σε πιάνουν οι δυσκολίες σου… Οι μέρες ή ακόμα και οι εβδομάδες που δεν είσαι εσύ και κλαις, και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Η μόνη διέξοδός σου είναι εκείνο το ημερολόγιο, που γράφεις και μετά τα πετάς στη φωτιά. Δεν θες να τα διαβάζουμε λες, οι σκέψεις ενός άρρωστου μυαλού, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…”

Η μάνα δακρύζει και αγκαλιάζει τον δεκατετράχρονο Μάρκο που τώρα αρχίζει να καταλαβαίνει και θέλει να είναι στήριγμά της. Το μοναχοπαίδι της… το αγόρι της που θέλει να μάθει και να βοηθάει την ίδια. 

“Έχω τον πατέρα σου αγάπη μου… Εσύ να ρίξεις το βάρος σου στο σχολείο και στο μπάσκετ που τόσο σου αρέσει!” πήγε να τον καλοπιάσει και να αλλάξει κουβέντα. Το βλέμμα του Μάρκου σκοτείνιασε για λίγο

“Μαμά, το μπάσκετ δεν σημαίνει τίποτα αν δεν είσαι εσύ καλά…” της απαντάει και κρύβεται στην αγκαλιά της.

Η μάνα θέλει να κλάψει αλλά συγκρατείται με νύχια και με δόντια. Σηκώνεται όρθια και πηγαίνει στη κουζίνα, ενώ ο Μάρκος με πείσμα και επιμονή την ακολουθεί. 

Η μάνα παίρνει ένα μαχαίρι και κόβει λίγο το δείκτη της στην άκρη. Το αίμα ρέει και ο Μάρκος το κοιτάει τρομαγμένος. 

“Μαμά γιατί το έκανες αυτό;” την ρωτάει με εκνευρισμό

“Θυμάσαι όταν έπεφτες μικρός εσύ;” τον ρωτάει 

“Ναι…” 

“Θυμάσαι τι σου έλεγα;”

Ο Μάρκος χαμηλώνει το βλέμμα και της απαντάει ψιθυριστά.

“Μου έλεγες ότι αν θέλω να κλάψω, να κλάψω. Αν θέλω να ξεσπάσω, να ξεσπάσω. Αλλά μόλις η πληγή κλείσει δεν θα θυμάμαι τίποτα, γιατί το παρελθόν πέρασε, και η πληγή έκλεισε. Μέχρι να ανοίξει κάποια άλλη… Να μην ντρέπομαι ποτέ για τα συναισθήματά μου και να τα φροντίζω, σαν ένας καλός κηπουρός τον κήπο του.”

Η μάνα χαμογελάει και με το αριστερό της χέρι χαϊδεύει με τρυφερότητα τα καστανόξανθα μαλλιά του Μάρκου.

“Σωστά…”

“Ναι αλλά τι σχέση έχει με το ότι θέλω να σε βοηθήσω;” την ρωτάει ανυπόμονα

“Όταν πέφτω σε αυτή τη δίνη των συναισθημάτων μου, όταν κλαίω και γράφω για να ξεσπάσω, θυμάμαι εσένα που χτυπούσες και την συμβουλή αυτή. Όταν πετάω τα χαρτιά μου στη φωτιά είναι σαν να είμαι γάτα και γλείφω τις πληγές μου. Και όταν ξαναπατάω στα πόδια μου, το παρελθόν πέρασε και βλέπω καθαρά εσένα και τον πατέρα σου να μου χαμογελάτε και να είστε η διέξοδός μου.” του απαντάει κοιτώντας τον με τρυφερότητα και αγάπη.

Ο Μάρκος χαμογελάει καταφατικά στην μητέρα του και κόβει λίγο χαρτί κουζίνας για να σκουπίσει το αίμα από το δάχτυλό της. 

“Μαμά η πληγή θα κλείσει…” της λέει κοιτώντας την με τα διαπεραστικά πράσινα μάτια του.

“Ναι μωρό μου…” του απαντάει συγκινημένη και συνεχίζει,

“Μέχρι να ανοίξει η επόμενη, έχουμε χρόνο να δημιουργήσουμε ευχάριστες στιγμές και αναμνήσεις. Μέχρι να ανοίξει η επόμενη, θα είμαστε εδώ και θα γελάμε με τις νίκες μας. Και όταν ξαναπέσουμε, θα κλάψουμε, θα ξεσπάσουμε αλλά στο τέλος θα έχουμε ο ένας τον άλλον.”

Διέξοδοι είναι η ζωή… προς την ευτυχία…