Τα τραγούδια της Αμαλίας

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Με λένε Αμαλία και είμαι είκοσι πέντε χρόνων, παντρεμένη με δύο αγοράκια, το ένα τεσσάρων και το άλλο μόνο δύο.

Ο σύζυγός μου ο Σπύρος είναι ένα καθίκι.

Είναι μόλις τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου και από αύριο θα αποτελεί παρελθόν για εμένα. Τον έπιασα με άλλη, μία είκοσι δύο χρόνων, λες του έλειπε το…

Τέλος πάντων.

Δεν σκέφτομαι τόσο το κέρατο, όσο τα παιδιά μου, που θα μείνουν μόνο μαζί μου. Γιατί κακά τα ψέματα, χρειάζονται και τον πατέρα τους.

Δεν θα απαιτήσω διατροφή. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να πάρω μία. Έτσι και αλλιώς τον τελευταίο χρόνο, ο πρώην μου δεν προσφέρει τίποτα στο σπίτι.

Κρατάω μια μικρή επιχείρηση με ρούχα, η οποία μέρα με την μέρα πάει όλο και χειρότερα. Αναγκάστηκα να απολύσω την υπάλληλό μου και να αρχίσω διαδικασίες για κλείσιμο. Ήδη η δικηγόρος μου τρέχει και για τα δύο θέματα.

Έχω κάνει τα κουμάντα μου όμως, δεν θα λείψει τίποτα σε μένα και τα παιδιά μου για λίγο καιρό. Έχω φροντίσει τα τελευταία χρόνια να μαζεύω λεφτά κρυφά από τον Σπύρο, μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνει αυτά. Ήδη από την γέννηση του μικρού έκανε τις αμαρτίες του.

Απλά εγώ δεν μιλούσα.

Μάζευα θυμό, οργή, παράπονο και χρήματα για τη σημερινή ημέρα. Τη μέρα που θα ετοίμαζα με ευχαρίστηση τις βαλίτσες του και θα άλλαζα κλειδαριές. Του γράφω ένα σημείωμα να περάσει καλά με την Πόπη –για όσο κρατήσει– και να μας αφήσει ήσυχους.

Από τους γονείς μου δεν έχω να περιμένω τίποτα. Ο πατέρας μου είναι χρόνια αλκοολικός και η μάνα μου απλά δεν υπάρχει. Το μόνο που κάνει είναι να του μαγειρεύει και να του μαζεύει τα μπουκάλια από τις μπύρες. Μόλις προέκυψε η εγκυμοσύνη και ο γρήγορος γάμος, απλά έδωσαν την ευχή τους κι έπειτα με διέγραψαν. Έψαχνα για μια σανίδα σωτηρίας, και ο Σπύρος φαινόταν η στεριά που αναζητούσα τόσο καιρό. Πόσο λάθος έκανα…

Ακούω κλειδιά στην πόρτα· αποτυχία, δεν ανοίγει…

«Άνοιξε μου μην την σπάσω!» ακούγεται ο θυμωμένος Σπύρος.

Άδικος κόπος, ο Σπύρος ούτε μύγα δεν μπορεί να πετύχει –και αυτό τις καλές του μέρες. Πόσο μάλλον τώρα, που θα έχει πιει και τα ουζάκια του παρέα με την Πόπη. Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα και βρισιές απ’ έξω. Εγώ κάθομαι και ακούω σιγο-γελώντας. Μάλλον διαβάζει το σημείωμα και το σκίζει… Του έγραψα στο τέλος ότι θα επικοινωνήσει η δικηγόρος μου μαζί του.

Τον ακούω που σηκώνει τις βαλίτσες του και φεύγει.

Ελπίζω να ξεμπερδέψω γρήγορα μαζί του.