Κατεβαίνω τις σκάλες, και φτάνω στο ισόγειο. Κοιτάω από το παράθυρο, και βλέπω το μεγάλο αμάξι του θείου Αυγουστίνου να σταματάει στην αυλή. Ακολουθεί του Γιώργου, του νονού του ξάδερφου μου, του Γιάννη. Αν και μερικά χρόνια μικρότερος από εμένα, με προσέχει. Παίζαμε με τα παιχνίδια του πέρσι, ενώ οι μικρές, δίδυμες αδελφές του παίζανε με τα χώματα. Αλλά εμείς…

«Αδερφέ... τα καλύτερα χάνεις εδώ μέσα!» φώναξα ειρωνικά, πριν με αναλάβουν οι υπεύθυνοι. Η μάνα μου δεν εμφανίστηκε ποτέ. Δεν θέλει να χαλάσει το καλό προφίλ της οικογενείας μας, έχουμε ένα όνομα να υπερασπιστούμε. Ο Γιώργος, ο αδερφός μου, είπε ότι έχει πολλή δουλειά, αλλά εγώ ξέρω τη μάνα μου καλύτερα από τον καθένα.

Πριν από έναν μήνα αρραβωνιαστήκαμε, και το Ανσί αποτελεί τον πρώτο προορισμό μας. Σε εφτά ημέρες παίρνουμε το αεροπλάνο από Λυών για Ελλάδα. Μας περιμένουν πως και πως, όπως και εμείς άλλωστε. Ειδικά την Κατερίνα, που μόλις άκουσε τις ιδιαιτερότητές της ο Αυγουστίνος, την αγάπησε προτού καν ακόμη τη γνωρίσει.

Εκεί γνωριστήκαμε. Έτυχε να μπω στο βιβλιοπωλείο του, με σκοπό να βρω ένα βιβλίο σχετικά με τη γαλλική κουζίνα και συνταγές που γευόμουν στα εστιατόρια του Παρισιού και ήθελα να τις επιχειρήσω και μόνη μου. Μου πρότεινε να μου μαγειρέψει εκείνος την αγαπημένη του σπεσιαλιτέ.

Συνεχίζω να τη μαθαίνω· για τον στόχο μου. Θα έρθω και εγώ εκεί που είσαι, αλλά όχι για σένα, για μένα. Ο τρίτος και τελευταίος χρόνος της σχολής μου μπορεί να γίνει στο Παρίσι, και ήδη ονειρεύομαι τον πύργο του Άιφελ και το Λούβρο. Τη Σακρέ-Κερ και τα μικρά παριζιάνικα μαγαζάκια που στολίζουν τους δρόμους. Δεν θα σε δω. Και…

Καταπίνω το σάλιο μου και τον κοιτάω. Είναι σοβαρά τα πράγματα... Του προτείνω να πάω και εγώ, αλλά αυτός αρνείται, λέει ότι πρέπει να παρακολουθήσω τη σχολή μου. Επειδή πέρασα όλα τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το αφήσω.

Είμαστε μαζεμένοι όλοι. Ο Παναγιώτης, ο μεγάλος μου αδερφός, και ο Νίκος, ο μεσαίος της οικογενείας, μαζί με τη Χριστίνα, τη σύζυγό του. «Άντε και μέχρι του χρόνου χαρές στην οικογένεια!» μας πετάει ο Νίκος και τον κοιτάμε όλοι σαν χαζοί. Πρώτη αντιδρά η μητέρα μου, η οποία πλησιάζει τον Νίκο και τη Χριστίνα και τους εύχεται ολόψυχα το μωρό…

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κοιτάζω το δωμάτιο όπου βρισκόμουν... Δεν μου θυμίζει τίποτα. Πανικοβάλλομαι, δεν είναι κανείς εδώ. Το δωμάτιο μοιάζει παλιό, με παλιό κρεβάτι, ντουλάπες, διακοσμητικά. Παραπατάω