Ποτέ μη λες ποτέ! | Μέρος Α’

Με αφορμή ένα συγγραφικό παιχνίδι στον λογαριασμό μας στο instagram, δεχθήκαμε μια πρόταση από την Ελένη Ζερβοπούλου (Books & Freckles Blog) βάση της οποίας γράψαμε αυτή τη μικρή ιστορία! Η πρόταση ήταν “Ποτέ μη λες ποτέ!” και της την αφιερώνουμε με πολύ αγάπη!! <3

«Ποτέ μη λες ποτέ!» 

Έτσι της είπε ο Μανουέλ εκείνη την Κυριακή, στη Λισαβόνα μέσα στο μικρό εστιατόριο που την πήγε για να τη χωρίσει. 

Ήθελε να το γιορτάσουν, την ημέρα του χωρισμού τους. Βγήκαν στο όμορφο εστιατόριο, έφαγαν, γέλασαν, ήπιαν και στο τέλος της το είπε. 

«Θέλω να χωρίσουμε… Και θα ήθελα να χωρίσουμε με όμορφες αναμνήσεις! Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις κάποιον άλλον! Ποτέ μη λες ποτέ!» Μια μέρα χωρισμού που θα θυμούνται και οι δύο με γέλια και μπόλικο κρασί. 

Η Ιζαμπέλα στεναχωρήθηκε, ναι! Εκνευρίστηκε, ναι! Αλλά το έβλεπε και η ίδια. Είχαν απομακρυνθεί. Ό,τι τους είχε ενώσει τα πρώτα χρόνια της σχέσης τους είχε εξαφανιστεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Απλά τραβούσαν μια σχέση που είχε σβήσει.

Το «Ποτέ μη λες ποτέ» ήταν η αγαπημένη έκφραση της και ο Μανουέλ το χρησιμοποίησε επίτηδες. Το έλεγε παντού η Ιζαμπέλα. Πάντα με θετικό τόνο έχοντας εμπιστοσύνη στο χρόνο και στο σύμπαν.

Ήθελε κάποιον άλλον; αναρωτιόταν η ίδια. Στη σημερινή κοινωνία που τα συνήθη περί γάμου και παιδιών σε νεαρές ηλικίες, ήταν σε καλό δρόμο να καταργηθούν από τα μυαλά της κοινωνίας, δεν χρειαζόταν να βιαστεί να βρει κάποιον άλλον. Αλλά ήθελε κάποιον άλλον; αναρωτιόταν συχνά τον επόμενο καιρό μετά το γλέντι του χωρισμού.

Δούλευε σε ένα δικηγορικό γραφείο. Νορμάλ στη δουλειά της, τυπική, δεν έδινε δικαιώματα και πάντα συγκρατημένη. Σαν δικηγόρος είχε τη φήμη της καλής, εργατικής και που ξέρει σωστά τη δουλειά της. 

Βρήκε ένα σπίτι με κήπο. Ο σκύλος της ο Σάλβι έκανε χαμό με γαβγίσματά του και τρεχάματα στον κήπο. Σίγουρα ήταν πιο άνετα από ότι στο διαμέρισμα με τον Μανουέλ. Το καινούριο σπίτι ήταν μια μονοκατοικία με δύο υπνοδωμάτια, ένα μεγάλο σαλόνι – καθιστικό, μια ευρύχωρη κουζίνα, ένα μπάνιο και τον προαναφερθέν κήπο. Το νοίκιασε λίγο βιαστικά, λίγο επιπόλαια. Ήξερε ότι θα χρειαστεί συγκάτοικο και σύντομα μάλιστα. 

Άρχισε να ρωτάει φίλες της αν ήθελε κάποια να συγκατοικήσουν. Αλλά είτε είχαν βρει τον άνθρωπό τους, είτε έχουν βολευτεί στα σπίτια τους και η συγκατοίκηση τους φαινόταν κάπως.

Το έβαλε μέχρι και στα σοσιαλ της, φανερό μόνο στους φίλους της. Αρκετά «μου αρέσει» , μερικά σχόλια του στυλ, «Μακάρι να βρεις!» , «Μακάρι να ζούσα στη Λισαβόνα να μέναμε μαζί…» κλπ. 

Τρεις μέρες αργότερα της στέλνει μια συμμαθήτρια από το σχολείο με την παράκληση να συγκατοικήσουν μαζί και την επόμενη μέρα κιόλας. Αυτή η κοπέλα, η Μαρία Ακόστα, έλειπε χρόνια στην Γαλλία, όπου και απασχολούνταν με τη δημοσιογραφία σε ιστοσελίδες όσων αφορά τη κουλτούρα και πολιτιστικά δρώμενα.

Από ότι είπε στην Ιζαμπέλα, γύρισε στη Λισαβόνα μετά από τόσα χρόνια γιατί ήθελε να κυνηγήσει ό,τι έμαθε από τις συνεργασίες της στην Γαλλία, με αυτές της Λισαβόνας. Ήθελε να προσφέρει στη κοινωνία της πόλης που γεννήθηκε. Μόλις είδε την ανάρτηση της Ιζαμπέλας, έσπευσε να της στείλει μιας και έψαχνε κάτι άνετο να μείνει μόνιμα. 

Την επόμενη μέρα η Ιζαμπέλα την προσκάλεσε να δει το σπίτι. Σίγουρα είχε μερικούς ενδοιασμούς, αλλά «Ποτέ μη λες ποτέ!» είπε στον εαυτό της και άνοιξε με ένα χαμόγελο την πόρτα όταν χτύπησε το κουδούνι.