Μικρή ιστορία αγάπης | Κεφάλαιο 5ο

Πέτρος

Με λένε Πέτρο και είμαι 36 χρονών. Έχασα την γυναίκα που αγαπούσα πριν τρία χρόνια επειδή μου προτάθηκε μία θέση καθηγητή στην Αμερική που χρόνια κυνηγούσα και περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα ήταν αυτήν. Η Χρύσα μπήκε στη ζωή μου για να τα καταρρίψει όλα και να μου θυμίσει πως είναι να ζεις. Τόσο απλά και τόσο όμορφα… Αλλά όταν ήρθε η στιγμή να διαλέξω, διάλεξα εμένα. Επέλεξα να φύγω και να αφήσω πίσω μου ότι με κράταγε…την Χρυσούλα μου. Παραλίγο να πράξω γάμο από συμφέρον. Η Τόνια ήταν μία ακόμα λάθος απόφαση και ευτυχώς το πήραμε χαμπάρι και δύο και το λήξαμε ειρηνικά. Τώρα είναι με τον άνθρωπο που την κάνει ευτυχισμένη και χαρούμενη.

Η Χρυσούλα μου είναι εδώ μπροστά μου. Έχει αδυνατίσει αρκετά, λόγο της μητέρας της, αλλά η ομορφιά της λάμπει στα μάτια μου. Είχα ξεχάσει πως είναι να σε αγαπούν και να αγαπάς πραγματικά…και τρελαίνομαι που πρέπει να περιμένω και μην της το δείξω όπως ξέρω ότι της αρέσει. Πρέπει να παίξω το παιχνίδι της… Πρέπει για μία φορά να βάλω τον εγωισμό μου στην άκρη και να την ακούσω.

Μου μιλάει για την επιστροφή της στο τόπο της, για την αδερφή της αλλά εγώ δεν ακούω, αλλά προσέχω τις αλλαγές στο βλέμμα της, την στεναχώρια, την λύπη…την απόσταση μεταξύ μας. Αχ κορίτσι μου τι κακό σου έκανα… Τώρα είμαι εδώ όμως… θέλω να φωνάξω αλλά μόνο γνέφω καταφατικά ότι ακούω. 

Συνεχίζει να μου αφηγείται τα νέα της, την ζωή της μετά από εμένα και περιμένει να της πω τι έκανα εγώ μακριά της. Λάθη πολλά θέλω να της πω αλλά δεν είναι η ώρα. Θέλω και εγώ χρόνο να συνέλθω, δεν μου είναι εύκολο. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα είναι μόνιμη της απαντώ μόνο και εκείνη ταράζεται. Μου λέει ότι ο κάθε τόπος είναι μοναδικός με τις ομορφιές του. Τσινάω… μου ξεκινάει τις γενικότητες λες και είμαστε ξένοι. Γιατί το κάνεις αυτό; αναρωτιέμαι… Συνεχίζει να μιλάει αλλά πρέπει να την διακόψω, κάτι να πω… Δεν υπάρχει αύριο… Υπάρχει το τώρα και καλύτερη στιγμή από το τώρα δεν υφίσταται. 

“Χρυσούλα μου…καρδιά μου… Εύχομαι πραγματικά να ήμουν εδώ για ότι πέρναγες μόνη σου…”

“Δεν ήσουν όμως…” την πνίγει το δίκιο της, το καταλαβαίνω… βαθιά ανάσα και πάμε

“Είμαι τώρα όμως…”

“Για πάντα;” είναι έτοιμη να κλάψει, δεν αντέχει την πίεση, πρέπει να προσέξω…

“Ναι μωρό μου… Για πάντα μαζί…”

Επόμενη μέρα

Χρύσα

Έσκισα τα φύλλα που κουβαλούσαν το παράπονο μου τόσα χρόνια. Αφήνω ένα αναστεναγμό ανακούφισης και τα πετάω στα σκουπίδια. Θυμάμαι… δεν μπορώ να ξεχάσω…αλλά μπορώ να συγχωρέσω. Θα πάρει καιρό σίγουρα. δεν σβήνονται από την μία μέρα την άλλη. Χρειάζομαι εξηγήσεις οι οποίες είναι διατεθειμένος να μου δώσει με τον καιρό. Το μόνο που ζητάει είναι να τον εμπιστευτώ και να τον αγαπήσω ξανά. 

“Δεν μπορώ…”

“Γιατί;” ρωτάει φοβισμένος

“Γιατί δεν σταμάτησα ποτέ…”

Τα βλέμματα συναντήθηκαν και κοιταχτηκαν όπως παλιά και ο χρόνος γύρισε μερικά χρόνια πριν.

“Έτσι είναι η αγάπη Χρυσούλα μου… Είναι αλώβητη στον χρόνο… Με την ευχή μου κόρη μου…”  Αχ μανούλα μου…