Μικρή ιστορία αγάπης | Κεφάλαιο 3ο

Μια ματιά στο μέλλον

“Καλημέρα Χρύσα! Να σου φτιάξω καφέ;”

“Άννα ευχαριστώ αλλά πρέπει να φύγω για το αεροδρόμιο…”

“Ήρθε;”

“Ναι”

Δεν ήξερα τι να περιμένω. Το μειλ, ήρθε ξαφνικά χθες το βράδυ και εγώ ταραγμένη δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. “Έρχομαι αύριο στις 8:30. Θέλω να σε δω.”  απλό και σύντομο… “Θα είμαι εκεί.”  απαντάω και περιμένω… “Ανυπομονώ Χρυσούλα μου…” αυτό ήταν, άλλαξε κανάλι. Κάνω τα μαθηματικά στο μυαλό μου. Έξι χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη στιγμή που τον είδα, και τρία χρόνια από όταν αποφάσισε να φύγει, για την άλλη άκρη του κόσμου. Αυτά τα τρία χρόνια πέρασαν άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα. Είχα καταφέρει να γυρίσω στον τόπο μου και να διδάσκω μερικές ώρες στο Γυμνάσιο της πόλης, αλλά λόγω έλλειψης ωρών, συμπλήρωνα το ωράριο μου στο σχολείο του χωριού, περίπου ένα τέταρτο από την πόλη. Άντρες αρκετοί στη ζωή μου, κάποιοι με έκαναν να γελάω, με κάποιους πέρναγα καλά στο κρεβάτι και με κάποιους απλά δεν ασχολούμουν.  Είχα δύο σχέσεις για μερικούς μήνες η κάθε μία, αλλά το έληξα σχετικά νωρίς. “Αν δεν είναι αυτό που ψάχνεις μην το συνεχίζεις…” συμβουλή της αδερφής μου, που πλέον 38 χρονών έχει αποφασίσει να περάσει την υπόλοιπη ζωή της μόνη μιας και ο πρώην άντρας της προτίμησε να ζητήσει καταφύγιο στο σπίτι μιας αρκετά νεότερης γυναίκας, αφήνοντας την αδελφή μου και τον γιο τους κυριολεκτικά στον δρόμο, αφού ζούσαν στο νοίκι και η αδελφή μου σταμάτησε την δουλειά πριν 8 χρόνια που γεννήθηκε ο ανιψιός μου…

Μπαίνω στο αμάξι και βάζω μπρος, σκεπτόμενη τι θα πω στον Πέτρο και πως θα αντιδράσει. “Πάλι παιχνίδια Χρυσούλα; Δεν έμαθες πια;” ακούγεται η φωνή της πρόσφατα συγχωρεμένης μητέρας μου, η οποία άφησε εμένα και την Άννα υπεύθυνες για τον πατέρα μας. Ήταν δύσκολή χρονιά, η μάνα να κουράζεται όλο και πιο εύκολα, να αρνείται να επισκεφτεί τον γιατρό λέγοντας ότι αν είναι να φύγει θέλει να είναι σπίτι της. Δεν ήταν μεγάλη σε ηλικία, μόλις είχε κλείσει τα 70 αλλά η ζωή στο κτήμα μαζί με τον πατέρα δεν ήταν εύκολη από την νεαρή τους ηλικία. Αφήνω ένα στεναγμό και κοιτάζω τον δρόμο. Όχι μάνα…μεγάλωσα για παιχνίδια… τώρα θέλω απαντήσεις…

Ανάβει πράσινο και προχωράω. Σε πέντε λεπτά έχω φτάσει στον προορισμό μου. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και αισθάνομαι το στομάχι μου κόμπο. Τόσα χρόνια μετά και ακόμα φέρομαι σαν μικρή κοπέλα. “Αμ, κορίτσι μου…όταν αγαπάς κάποιον δεν έχει σημασία τι ηλικία είσαι…πάντα θα φέρεσαι σαν έφηβη.” για άλλη μια φορά η μητέρα μου στο μυαλό μου.  

Τον βλέπω…είναι στην είσοδο του αεροδρομίου, μου χαμογελάει και μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Το σώμα μου θέλει να τρέξει στην αγκαλιά του αλλά ξέρω ότι είναι λάθος. Οπότε χαμογελάω και εγώ και πλησιάζω σχετικά με γρήγορο βήμα. 

“Καλώς ήρθες Πέτρο!”

“Καλημέρα Χρυσούλα μου, καλώς σε βρήκα!” 

“Πως και από τα μέρη μας;”

“Χμ…Ήρθα να σε δω”

Το χαμόγελο του αστράφτει και εμένα μου έχουν κοπεί τα πόδια. Γελάω όπως παλιά και προτείνω καφέ στην πόλη.

“Έχουμε πολλά να πούμε άλλωστε…” συμπληρώνω.

“Περισσότερα από όσα νομίζεις…”