Μικρή ιστορία αγάπης | Κεφάλαιο 1ο

Νιώθω σαν ψάρι έξω από τα νερά μου… 

“Συγχαρητήρια διορίστηκες καθηγήτρια αγγλικών” ο πατέρας μου ουρλιάζει από χαρά, και εγώ έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό, έτοιμη να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση. Ακολούθησαν δύο μήνες να βρω σπίτι να το επιπλώσω γνωρίζοντας ότι για τέσσερα χρόνια θα κατοικούσα σε μια πόλη που δεν ήξερα καν, με κόσμο που πρώτη φορά έβλεπα. “Μην ανησυχείς. Όλα καλά θα πάνε. Την ευχή μου παιδί μου!!” μου είπε η μάνα μου και με φίλησε πριν μπω στο αμάξι να φύγω για την νέα μου ζωή.

Πίσω στο ψάρι λοιπόν. Με λένε Χρύσα είμαι 28 χρονών, και πρόσφατα μετακόμισα στην υπέροχη αυτή πόλη σας, διορισμένη πλέον στο Γυμνάσιο της περιοχής. Το έκανα πρόβες στο δρόμο με σκοπό να μου βγαίνει πιο φυσικά. Αμ δε…με το που μπήκα στο γραφείο καθηγητών και σε είδα μπροστά μου ξέχασα τα πάντα.

Δεν ήξερα αν ήσουν πατέρας κάποιου παιδιού ή καθηγητής. Αυτό που ήξερα ήταν ότι θα την πάταγα σίγουρα μαζί σου. Πήρα το τυπικό ύφος και συστήθηκα στον διευθυντή στο πλάι σου, και μετά γύρισα σε εσένα. Φάνηκες ψώνιο, λέγοντας δεν με ξέρεις; και έτσι ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι το οποίο θα ταξίδευε εμένα μακριά, και εσένα ακόμα πιο μακριά. Μακριά από εμένα… 

Ήδη από την πρώτη μέρα γελάγαμε, και το μέλλον μου φαινόταν ικανοποιητικό και γεμάτο με ευχάριστες στιγμές. Φρόντισες από τον πρώτο καιρό να αφήσεις εντυπώσεις στην καινούρια καθηγήτρια και να με μάθεις τα κόλπα της δουλειάς. Όλα καλά ως εδώ. Ήθελα κάπου να στηριχτώ σε όλη αυτή την αλλαγή και ήσουν ο σωστός για μένα τότε. Τα γέλια δίναν και έπαιρναν, πειράγματα αλλά και σοβαρά θέματα που μεγάλωσαν και τους δυο μας. Όντας κοντά στην ηλικία , καταλαβαίναμε ο ένας στον άλλον. Αυτό δεν είναι που έχει σημασία; 

Είχες διοριστεί δύο χρόνια νωρίτερα από εμένα και σκόπευες να διδάξεις άλλα δυο χρόνια ακόμα και μετά να πάρεις μετάθεση για αλλού. “Δεν μπορώ να μένω πολύ καιρό σε ένα μέρος…Είμαι ταξιδιάρα ψυχή Χρυσούλα!” με έλεγες έτσι, και εγώ γέλαγα, μη γνωρίζοντας ότι τα εννοούσες έτσι ώστε να προστατέψω τον εαυτό μου.

Με γνώρισες παντού. Όλοι στον δρόμο με χαιρετούσαν. Η καινούρια καθηγήτρια φίλη του Πέτρου. Καλή κοπέλα, την συμπαθούν πολύ οι μαθητές της… Είχαμε τη συνήθεια μας στις αρχές, κάθε παρασκευή επισκεπτόμασταν τα αγαπημένα σου μέρη και κουβεντιάζαμε με τις ώρες. Τόσο που όταν έπεφτε το σούρουπο συνειδητοποιούσαμε ότι πρέπει να φύγουμε. Ήσουν ανοιχτόκαρδος με όλους, δεν μπορούσες διαφορετικά…ήταν στον χαρακτήρα σου και αυτό ήταν τελικά που με τράβηξε σε εσένα. 

“Χρύσα γιατί τα γράφεις όλα αυτά; Πέρασαν και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν…” με ρωτάει τώρα η αδερφή μου. Θέλω να τα θυμάμαι…ακόμα και αν περάσουν χρόνια. Τα γράφω για αυτόν έτσι ώστε όταν γυρίσει να ξέρει τι είχε κάνει τότε. “Θα γυρίσει;” με ξαναρωτάει η Άννα. Δεν της απαντάω… Μόνο χαμογελάω.