Τα τραγούδια της Αμαλίας | Κεφάλαιο 8ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Η Μαρία κλωτσάει με νόημα κάτω από το τραπέζι, ενώ ο Αγησίλαος κάθεται στη θέση στο πλάι μου. Την κοιτάω και της κάνω νόημα να το κόψει. Αμέσως έρχεται ο σερβιτόρος να τον εξυπηρετήσει. Παραγγέλνει άλλη μια γύρα για μας και γυρνάει προς τα μένα.

«Αμαλία, μαθαίνω ότι τα πας τέλεια στον κόσμο των δισκογραφικών».

«Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο», πετάγεται η Μαρία, προσβεβλημένη που δεν έχει συστηθεί ακόμη.

«Με συγχωρείτε, Αγησίλαος Βασιλείου, επιχειρηματίας».

«Μαρία», απαντάει κοφτά.

«Μαρία τι;» ρωτάει απορημένος ο Αγησίλαος.

«Σκέτο Μαρία, το επίθετό μου δεν είναι απαραίτητο, Αγησίλαε», του λέει και εγώ καθαρίζω τον λαιμό μου από αμηχανία.

«Όλα καλά Αγησίλαε», επαναφέρω τη συζήτηση, «τέλος του μήνα βγαίνει ο δίσκος και έχουμε ξεκινήσει ήδη την προώθηση. Από βδομάδα θα τα παρουσιάσουμε ένα ένα στο κοινό».

«Έτσι πάνε αυτά! Πρώτα το ένα κομμάτι, μετά το δεύτερο και στο τέλος βγαίνει και ο δίσκος. Έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές».

Έρχονται τα ποτά μας και ξεκινάμε την κουβέντα για το μέλλον της καριέρας μου. Η Μαρία συμφωνεί στο ότι έχω άστρο και όλα θα πάνε καλά, και ο Αγησίλαος προσθέτει ότι όλα αυτά είναι στο χέρι το δικό μου και της ομάδας μου. Τους αναφέρω και τις προκείμενες εμφανίσεις μου στο έντεχνο μπαράκι, και ο Αγησίλαος μου δίνει τον λόγο του ότι όλα θα πάνε καλά και ότι μετά από αυτές, ο ίδιος θα μου κλείσει και άλλες τέτοιες εμφανίσεις σε άλλα μπαράκια, πιο γνωστά. 

Στα τριάντα πέντε του χρόνια, αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς επιχειρηματίες, με άκρες παντού. 

«Δεν είναι πάντα καλό αυτό», μου τονίζει, «μιας και όπως ζητάω εγώ χάρες, έτσι ζητούν και αυτοί». 

«Αν ισχύει κάτι τέτοιο, μην μπαίνεις στον κόπο για μένα», του απαντάω, «δεν θέλω να υποχρεώνεσαι». 

Γελάει, μου πιάνει το χέρι και μου το χαϊδεύει απαλά. 

«Καμία υποχρέωση δεν θα με σταματήσει από το να σε κάνω αστέρι του έντεχνου, και της ζωής μου», μου λέει, ενώ κοιτιόμαστε στα μάτια. Για μια στιγμή κοκκινίζω, τα χάνω, ενώ η Μαρία κάνει πως δεν ακούει και κοιτάει μια παρέα που μόλις μπήκε στο μαγαζί. Χαμογελάω κολακευμένη και ο Αγησίλαος σκύβει και με φιλάει. 

Στην αρχή δεν ήξερα πως να αντιδράσω· έκπληκτη και με ανάμεικτα συναισθήματα, ανταποδίδω το φιλί. Μόλις απομακρυνόμαστε τον κοιτάω γεμάτη απορία. Αρχίζει να γελάει ενώ εγώ αναπνέω με δυσκολία. Είχα πολύ καιρό να νιώσω επιθυμητή και αυτό το φιλί, μου υπενθύμισε συναισθήματα που είχα θάψει χρόνια τώρα. Γυρνάω στη Μαρία και βλέπω μια άδεια θέση. Θα έφυγε για να μας αφήσει μόνους, σκέφτομαι.

Ο Αγησίλαος παραγγέλνει άλλη μια γύρα για μας και η κουβέντα ρέει ευχάριστα, με αρκετές παύσεις για φιλιά. Καταλαβαίνω ότι ήταν κάτι που ήθελε καιρό. Φεύγουμε από το μαγαζί και περπατάμε προς το Θησείο. Με πιάνει από τη μέση ενώ μου διηγείται την ιστορία της περιοχής και υπόσχεται να μου δείξει μια μέρα παλιές φωτογραφίες που συλλέγει από την παλιά Αθήνα.

Η βραδιά μας φτάνει στο τέλος της, και εκείνος με κοιτάει λες και δεν θα με ξαναδεί ποτέ. Φιλιόμαστε και είμαστε έτοιμοι να εκραγούμε και οι δύο. Ήθελα να το πάω παρα-κάτω αλλά καλύτερα να γίνει πιο σιγά. 

«Έχω ξεμάθει», του λέω. 

«Όποτε θες εσύ θα γίνει», μου απαντάει ενώ μου ανοίγει την πόρτα του αμαξιού μου, και μου υπόσχεται ότι θα μιλήσουμε πάλι το πρωί.

Φτάνω στο σπίτι χτυπημένη από τα βέλη του έρωτα. Από εκεί που τον είχα για εκνευριστικό, μου έδειξε τον πραγματικό του κόσμο· εσωστρεφής και απλός. Πολλές γυναίκες θα ήθελαν να βρίσκονται μαζί του, έστω και για μια ώρα.

~~~~

Την επομένη, πίνω τον καφέ μου και χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω και βλέπω ένα μπουκέτο με τα ωραιότερα λουλούδια που έχω δει ποτέ… Ούτε τριαντάφυλλα, ούτε γαρύφαλλα, αλλά μαργαρίτες, σαν αυτές που βλέπουμε στους αγρούς. Ευχαριστώ τον μεταφορέα και τρέχω στην κουζίνα που χτυπάει το τηλέφωνο.

«Καλημέρα μαργαρίτα μου», τον ακούω και χαμογελάω.

«Καλημέρα, σε ευχαριστώ, μου αρέσουν πολύ!» του λέω σχεδόν ντροπαλά, γελάει, και μου προτείνει να πάμε σε μια ταβέρνα στην Πειραϊκή το μεσημεράκι να φάμε.

«Ναι, θα το ήθελα…» του λέω και κλείνουμε το ραντεβού.

«Θα περάσω να σε πάρω από το σπίτι στις δώδεκα».

Λίγο καιρό αργότερα

Ξυπνάω και αισθάνομαι το ζεστό του σώμα κοντά μου. Χάνομαι στην αγκαλιά του και μυρίζω το άρωμά του, αναμιγμένο με τη μυρωδιά του έρωτά μας. Ο ίδιος κοιμάται βαθιά και δεν θέλω να τον ξυπνήσω. Παρατηρώ τα μαύρα του μαλλιά με τα λίγα λευκά που έχουν εμφανιστεί και χαμογελάω, καθώς αισθάνομαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα, και αυτό είναι δικό του κατόρθωμα. Τον φιλάω απαλά, και χωρίς να τον ξυπνήσω ξανα-κοιμάμαι, εκεί, στην αγκαλιά της αγάπης μας.

Λίγες ώρες ακόμα, τρώμε το πρωινό μας και κουβεντιάζουμε για τον δίσκο μου, που κυκλοφόρησε περίπου δύο μήνες πριν και έχει λάβει θετικά σχόλια σχεδόν από όλους. Τα ραδιόφωνα παίζουν συνέχεια κομμάτια του και εγώ έχω κλεισμένο όλον τον χειμώνα σε δύο μπαράκια, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, με τη βοήθεια του καλού μου. 

Αλλάζουμε κουβέντα και συζητάμε για τα παιδιά μου, που πλέον τα σαββατοκύριακα τα περνούν στη γιαγιά και τον παππού.

«Μήπως ήρθε η ώρα να τα γνωρίσω;» με ρωτάει με τρόπο, μιας και ξέρει ότι είναι ένα ευαίσθητο θέμα για μένα. Χαμογελάω με την ευαισθησία του και τους ευγενικούς του τρόπους. 

«Νομίζω πως ναι… Χρειάζομαι την έγκριση και των δύο για να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε πληροφορώ», του απαντάω ναζιάρικα, που ξέρω ότι του αρέσει. Ο ίδιος χαμογελάει από ευτυχία, ενώ εγώ του λέω ότι είναι ο ουρανός και η γη μου και με φιλάει, ενθουσιασμένος με την απάντηση μου.