Τα τραγούδια της Αμαλίας | Κεφάλαιο 5ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Ήρθε η ώρα. Σε πέντε λεπτά βγαίνω στην πίστα. Το μακιγιάζ μου έντονο και τα μαλλιά μου τόσο όμορφα όσο δεν τα έχω δει ποτέ ξανά. Η φωνή μου ήταν κάπως μουδιασμένη, αλλά με το ζέσταμα έχει συνέλθει. Μια χαρά όλα, βρήκαμε τον τόνο, και από τις πολλές πρόβες με την ορχήστρα η φωνή μου έχει βελτιωθεί. Ακόμη και η Ξένια αναγνώρισε την ‟απρόσμενα θετική εξέλιξη”, όπως την χαρακτήρισε η ίδια.

«Βγαίνεις σε δύο», μου φωνάζουν, και κοιτάω στον καθρέφτη για μια τελευταία φορά. Το φόρεμα στενό, σε μπλε χρώμα και κοντό για να αναδεικνύει τα πόδια μου. Το μπούστο μου προκλητικό και γεμάτο. Τακούνια πανύψηλα, μιας και δεν είμαι και το πρώτο μπόι, αλλά άνετα. Δεν είμαι εγώ, σκέφτομαι και γελάω. Είναι η Λία και ήρθε η ώρα της να βγει στη σκηνή και να κάνει τα τσαλίμια της. Είναι ένας ρόλος που χρειάζεται να φέρω εις πέρας. Παίρνω μια βαθιά ανάσα· το μικρόφωνο είναι βαρύ στα χέρια μου –και βγαίνω στην πίστα. Ή τώρα ή ποτέ…

Χριστούγεννα

«Χρόνια πολλά μωρά μου!» φωνάζω και αγκαλιάζω τα αγόρια μου, και έπειτα τους δίνω τα δώρα τους. «Ο Άγιος Βασίλης ήρθε νωρίς φέτος…» τους λέω και γελάνε. 

«Καλά Χριστούγεννα μανούλα!» φωνάζει ο μεγάλος μου γιος, ο Νίκος, ενώ ο Στράτος έχει ήδη σκίσει το περιτύλιγμα και ουρλιάζει από χαρά για το νέο του παιχνίδι.

«Χρόνια πολλά Αμαλία μου!» ο πατέρας μου, που έναν χρόνο τώρα δεν έχει αγγίξει το ποτό και έχει αλλάξει προς το καλύτερο.

«Μπαμπά μου, να είσαι πάντα γερός και δυνατός! Χαίρομαι που φέτος γιορτάζουμε τη γιορτή σου όλοι μαζί!» του απαντώ συγκινημένη.

«Μαμά, ο Νικόλας θέλει να παίξει με το δικό μου παιχνίδι…» μου λέει ο Στράτος μουτρωμένος.

«Να παίξετε και οι δύο με όλα σας τα παιχνίδια. Στην οικογένεια μας μοιραζόμαστε, δεν τσακωνόμαστε ποιανού είναι τι!» απαντάω ήρεμα, αλλά αυστηρά και στους δυο τους. 

Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις δύο αγόρια και μάλιστα κοντά στην ηλικία. Μπορούν να γίνουν ανταγωνιστικά για το παραμικρό. Ήδη από όταν μετακομίσαμε στο πατρικό μου, τσακώνονταν για το ποιος θα πάρει την πάνω κουκέτα στο παιδικό δωμάτιο που κάποτε μοιραζόμουν με την Κλαίρη, μέχρι που ο πατέρας μου τους φόβισε, λέγοντάς τους ότι θα φέρει τον αστυνόμο. Παλιό κόλπο του πατέρα μου, αλλά έπιασε. Έτσι, τον πρώτο καιρό κοιμόντουσαν ήσυχα μαζί στην επάνω κουκέτα, μέχρι που κάναμε κλήρωση για το ποιος από τους δύο θα την είχε δική του, και κέρδισε ο Στράτος. Αν και το μικρό μου είναι καλόψυχο, και είπε στον Νικόλα ότι αν θέλει μπορεί να κοιμάται και αυτός όποτε θέλει.

Τους λείπει ο πατέρας τους, αυτό το ξέρω… Ο ίδιος δεν έχει επικοινωνήσει με τα παιδιά του από την ημέρα που άλλαξα τις κλειδαριές. Η μόνη φορά που τον είδα, ήταν όταν τον πέτυχα στο σούπερ μάρκετ, αλλά και πάλι δε ρώτησε για τα παιδιά. Με ρώταγαν εκείνα στην αρχή, κυρίως ο Νικόλας, που καταλάβαινε περισσότερα, και τους έλεγα ότι είχε πολλές δουλειές. Αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, ο Σπύρος παρέμεινε άφαντος και τα παιδιά σταμάτησαν να ρωτούν συνέχεια. Άλλος άντρας δεν θα μπει στη ζωή μου. Είναι νωρίς ακόμη και τα παιδιά δεν θα το πάρουν καλά.

«Αδελφή μου, χρόνια πολλά! Εύχομαι καλές δουλειές και πάντα χαρές!» μου εύχεται η Κλαίρη και αγκαλιαζόμαστε σφιχτά. Πόσο μου είχαν λείψει αυτά, αναρωτιέμαι και συνειδητοποιώ πόσο χαζή υπήρξα τα προηγούμενα χρόνια.

~~~~

«Μαμά, δεν θα έρθει ο μπαμπάς για τις γιορτές;» με ρωτάει ο Νικόλας μου απορημένος.

«Άκουσέ με μωρό μου, και εσύ Στράτο μου. Ο πατέρας σας και εγώ επιλέξαμε να σταματήσουμε να είμαστε μαζί. Προσπαθούμε και οι δύο να πατήσουμε στα πόδια μας, και μόλις τα καταφέρει ο μπαμπάς σας, μπορεί να έρχεται όποτε θέλει και να παίζετε όλοι μαζί».

«Ναι αλλά γιατί δεν ήρθε για τις γιορτές;» 

Πώς να εξηγήσεις τώρα σε ένα μικρό παιδί τα προβλήματα των μεγάλων; Τα παίρνω αγκαλιά και ξεκινώ το παραμύθι με τον δράκο που πετάει και βγάζει φλόγες σε όλη τη χώρα, μέχρι που ένας γενναίος ιππότης τον κατατροπώνει. Μέχρι να φτάσω στο τέλος έχουν κοιμηθεί, και εγώ μπορώ να φύγω για το μαγαζί.

~~~~

Τέλος προγράμματος για σήμερα. Ανήμερα Πρωτοχρονιάς και το μαγαζί είναι γεμάτο. Όλοι πίνουν, τραγουδούν, γελάνε και αφήνουν γερό πουρμπουάρ. Πονάνε τα πόδια μου από την ατελείωτη ορθοστασία και απ’ τα τακούνια. Χρειάζομαι ένα καλό μπάνιο και ένα μασάζ σε όλο μου το κορμί. Μπαίνω στο καμαρίνι μου και βλέπω άλλη μια ανθοδέσμη με εκατό τριαντάφυλλα, όπως βρίσκω συχνά τον τελευταίο καιρό. Ψάχνω την κάρτα· θέλω να δω τι σκέφτηκε αυτήν τη φορά να γράψει.

Άψογη όπως πάντα!

Τα συγχαρητήρια μου, για ακόμα μια αψεγάδιαστη βραδιά!

Α. Βασιλείου

Ο τύπος έχει τρελαθεί μαζί μου από το πρώτο βράδυ που με άκουσε πριν δύο μήνες. Είναι ένας από τους καλούς φίλους του Μάρκου, αν και, κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά, μου είχε πει ο Μάρκος όταν τον είχα ρωτήσει τι σόι είναι αυτός ο Αγησίλαος. Ακούω χτυπήματα στην πόρτα και ανοίγω. Είναι ο Μάρκος μαζί με τον Αγησίλαο να μου ευχηθούν καλή χρονιά και καλές συνεργασίες. Τους κοιτάω απορημένη, μέχρι που ο Βασιλείου μου εξηγεί:

«Λία, έχω να σου κάνω μια σοβαρή πρόταση. Ήρθε ένας φίλος μου συνθέτης και παραγωγός και σε άκουσε, μετά από δική μου προτροπή. ‟Βρήκα τη μούσα μου”, είπε συγκεκριμένα όταν σε άκουσε, και είναι διατεθειμένος να σε προωθήσει στον χώρο με έναν πρώτο δίσκο. Να κάνεις μια αρχή. Λοιπόν, τι λες;»

Ο Μάρκος κάθεται ήρεμος και περιμένει την εξέλιξη της κουβέντας.

«Αγησίλαε, είναι μεγάλη τιμή, αλλά θα ήθελα λίγο καιρό να το σκεφτώ, μιας και έχω ένα συμβόλαιο με τον Μάρκο, δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση αυτό…»

«Θα τα βρούμε αυτά! Κάπου θα συμφωνήσουμε να είσαι σίγουρη! Προς αποφυγήν όμως παρεξηγήσεων, καλύτερα να αποφασίσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν για πολύ καιρό!» μου απαντάει ο Αγησίλαος.

Ο Μάρκος χασκογελάει γιατί καταλαβαίνει την αμηχανία μου, και τον πιάνει από τον ώμο, οδηγώντας τον έξω από την πόρτα.

«Η Αμαλία θέλει να ξεκουραστεί και να το σκεφτεί Αγησίλαε, μην την παρεξηγείς!» τον ακούω να λέει καθώς απομακρύνονται.

Αφήνω έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Ο τύπος γίνεται απαιτητικός όταν θέλει κάτι, και τώρα μου τάζει τον ουρανό με τα άστρα… Πρέπει να είμαι προσεκτική και να συμβουλευτώ τον Μάρκο με την πρώτη ευκαιρία, αυτός σίγουρα θα ξέρει καλύτερα από τον καθένα αν κρύβεται κάτι από πίσω. Μέχρι στιγμής τα έχω καταφέρει χάρη σε αυτόν και τις συμβουλές του. Απέφυγα κακές επιρροές και ανθρώπους που με πλησίαζαν και μου έταζαν δουλειά με καλύτερο μισθό από αυτόν που παίρνω τώρα, με σκοπό να ρίξουν τη δουλειά του Μάρκου. Και κείνος μέχρι που έφτασε να διατάξει την Ξένια να με γυρνάει αυτή στο σπίτι, μιας και πέρα από δασκάλα φωνητικής, έχει κάνει και μαθήματα αυτοπροστασίας και γνωρίζει πώς να τα βγάζει πέρα. 

«Φεύγουμε;» με ρωτάει. 

«Ναι σε παρακαλώ… φτάνει για σήμερα», της απαντάω.

«Σε αυτό θα συμφωνήσω», μου λέει και βάζει μπρος το αμάξι.

Ο ήλιος έχει ξεκινήσει να ανατέλλει και εγώ μαγεύομαι από τα χρώματα που η φύση μας δείχνει καθημερινά σε όλο της το μεγαλείο· κάποιος εκεί πάνω μας εύχεται καλημέρα με αυτόν τον υπέροχο τρόπο. Η Ξένια με κοιτάει και γελάει, και μαζί της γελάω και εγώ…