Πάμπλο

Πάμπλο Κεφ. 8 | Μια νέα αρχή

Επιμέλεια: Cleopatra Strati

Illustration: ancalove2001

Μαύρο σκοτάδι έχει απλωθεί στο χωριό. Ακόμα και τα λίγα φώτα στους δρόμους δεν μπορούν να φωτίσουν τη νύχτα αυτή. Οι κάτοικοι έχουν κλειδαμπαρωθεί στα σπίτια τους περιμένοντας να περάσει η έκλειψη. Ο Πάμπλο προχωράει αργά και σταθερά. Ξέρει που βρίσκονται όλοι και ήρθε η ώρα να πληρώσουν. Το πρώτο μέρος της συμφωνίας έχει ολοκληρωθεί. Οι αδικοχαμένοι ανθρακωρύχοι πήγαν στην άλλη μεριά, αφού πρώτα πέρασαν 25 χρόνια στην κόλαση λόγο των εγκλημάτων των αφεντικών τους. Ξέρει ότι και οι τρεις εγκληματίες βρίσκονται κάπου κρυμμένοι στο σπίτι του Δημάρχου μαζί με τις οικογένειές τους. Όποιος τον έβλεπε στο δρόμο θα έβλεπε απλά έναν άνθρωπο και όχι το τέρας που έχει μεταμορφωθεί. Εκτός από τους ενόχους που θα έβλεπαν αυτό που πραγματικά είναι.

Μπαίνει στο σπίτι του Δημάρχου όπου αφουγκράζεται τη σιωπή. Τα βαριά βήματα του αντηχούν στα δάπεδα, τους τοίχους, παντού. Όλοι κρατούν την αναπνοή τους. Η κόρη του Δημάρχου αγκαλιάζει το νεογέννητο μωρό της. Αυτό ξυπνάει και κλαίει. Ο Πάμπλο το ακούει και αρχίζει να ψάχνει το πάτωμα για μια είσοδο. Είναι έτοιμος να σπάσει το δάπεδο μέχρι που θυμάται ότι η Μάρθα του μίλησε κάποια στιγμή στις κουβέντες τους για έναν μοχλό στη βιβλιοθήκη του Δημάρχου. Ψάχνει ανάμεσα στα βιβλία, πετάγοντας κάποια στο πάτωμα. Επιτέλους βρίσκει τον μοχλό. Η είσοδος της κρύπτης ανοίγει και ο Πάμπλο κατεβαίνει τα σκαλιά.

«Ήρθε το τέλος μας».

Ήταν το μόνο που πρόλαβε να πει ο Δήμαρχος. 

~~~~~

Η Μάρθα την επόμενη μέρα ξυπνά πρωί-πρωί όπως πάντα. Αφού ταΐζει τα ζώα στην αυλή παίρνει τον δρόμο προς την εκκλησία. Στο τραπέζι της κουζίνας βρίσκει ένα σημείωμα από τον Πάμπλο, που την ενημέρωνε ότι βρήκε μια κούρσα για την πόλη, αφήνοντάς της τα υπόλοιπα λεφτά της διαμονής του μαζί με έναν κλειστό φάκελο. Αποφάσισε να ανοίξει τον φάκελο και να τον διαβάσει μετά τη Λειτουργία. 

Κατεβαίνει αργά τον λόφο που οδηγεί στην πλατεία. Περνώντας μπροστά από το σπίτι του Δημάρχου βλέπει ανοιχτή την εξώπορτα. Στην αρχή διστάζει αλλά μπαίνει μέσα. Το βλέμμα της πλανιέται στο χώρο, ψάχνοντας για κάποιον από την οικογένεια. Όλα φαίνονται τακτοποιημένα εκτός από μερικά βιβλία από την βιβλιοθήκη που έχουν πέσει στο πάτωμα. Φωνάζει μέσα στην ησυχία του πρωινού. Ακούγεται ένα κλαψούρισμα μωρού. Η Μάρθα κάνει τον σταυρό της και ανοίγει γρήγορα την κρύπτη, με τον μοχλό της βιβλιοθήκης.  Ανάβει μια λάμπα πετρελαίου και κατεβαίνει τις σκάλες. Μούχλα, σκόνη και μια περίεργη μυρωδιά πλανιέται στον αέρα. Μπροστά της, βλέπει τρία πτώματα, αυτά του Δημάρχου, του γιατρού και του ιερέα και κείτονται, χωρίς κεφάλια, στο έδαφος και παραδίπλα οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους στην ίδια κατάσταση. Η Μάρθα ξερνάει αυτόματα εκεί που βρίσκεται και ενώ σηκώνει το κεφάλι της να σκουπίσει το στόμα της, ακούει τα κλάματα του μωρού. Κοιτάζει προσεκτικά τριγύρω με την λάμπα πετρελαίου και ανάμεσα στα κομμένα κεφάλια των θυμάτων βλέπει τυλιγμένο το μωρό της κόρης του Δημάρχου. Φωτίζει το κλαμένο του προσωπάκι να δει αν είναι καλά. Το μωρό φαίνεται να χαίρεται που κάποιος το βρήκε και σταματάει τα κλάματα. Το παίρνει στην αγκαλιά της. Βγαίνει από την κρύπτη, την ασφαλίζει με το μοχλό και πηγαίνει προς το πανδοχείο της.

~~~~~

Το μωρό κοιμάται ήσυχα στο κρεβατάκι του. Η Μάρθα αποφασίζει να ανοίξει τον φάκελο. Το σημείωμα του Πάμπλο μέσα στο φάκελο, μαζί με έγγραφα που αποδεικνύουν την ενοχή των τριών, πρέπει να παραδοθούν στην αστυνομία. Ο Πάμπλο φροντίζει να της εξηγήσει την κατάσταση που στοίχησε την ζωή του συζύγου της Άξελ. Την παρακαλάει να πάρει το μωρό και να φύγουν και οι δύο από το χωριό. Η Μάρθα αναστενάζει και κάνει τον σταυρό της. Αφήνει το γράμμα και παίρνει αγκαλιά το μωρό.

«Ντανιέλ, έτσι θα σε λένε από εδώ και μπρος.» του λέει και το φιλάει στοργικά στο μέτωπο.

«Λέω να πάμε στο Παρίσι, στην ξαδέρφη του Άξελ, τι λες και εσύ;» 

Ο Ντανιέλ ανοίγει τα γαλάζια ματάκια του και χαμογελάει.

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *