[Νίκος] Η αποχώρηση

Επιμέλεια: Cleopatra Strati

Τα μάτια μου κλείνουν και μια γλυκιά ευφορία έρχεται και μου γεμίζει την ψυχή. Η τζούρα από το τσιγάρο που κρατώ στα δάχτυλά μου με γεμίζει, σαν την αγκαλιά της μάνας πριν από τον ύπνο. Κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου μου με τα ρούχα της δουλειάς να μυρίζουν το άρωμά της. Αυτό που φοράει πάντα όταν βρισκόμαστε στο σπίτι μου. Αν και έχει περάσει η ώρα της αποχώρησής της την γεύομαι ακόμα στο στόμα μου. Μια γεύση που ούτε η πίκρα του τσιγάρου μπορεί να διώξει. Μια γεύση πράσινου μήλου, τόσο αέρινη και ιδιαίτερη, παράλληλα. 

Με ρώτησε επιτέλους το όνομά μου. Τόσο καιρό αποφεύγαμε να συστηθούμε, μη χαθεί η μαγεία του αγνώστου. Της είπα το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό, το οποίο θα φοράω από εδώ και μπρος για χάριν αυτής της ιστορίας. Νίκος…, ούτε Νικόλας, ούτε Νικ… Νίκος. Η ίδια μου συστήθηκε ως Πηνελόπη, σαν τη σύζυγο του Οδυσσέα. «Αλλά δεν περιμένω κανέναν», φρόντισε να τονίσει περιπαικτικά ενώ με έγδυνε για πολλοστή φορά.

Τα απαλά δάχτυλα του χεριού της περπατούσαν στις ουλές μου. Σίγουρα θα ήθελε να μάθει που τις είχα αποκτήσει, αλλά η συμφωνία μας ήταν να μην ρωτάμε για το παρελθόν κανενός μας. Η ίδια είχε μια ουλή χαμηλά στη κοιλιά της, πιθανόν καισαρική. Ποιο να είναι το μικρό στοματάκι που την περιμένει στο σπίτι να το ταΐσει και να το βάλει για ύπνο άραγε; 

Αναρωτιέμαι πόσους πελάτες να έχει απόψε. Πότε θα γυρίσει σπίτι να φροντίσει το μικρό της; Πότε θα ξυπνήσει το πρωί; Πότε θα πάει για ψώνια; Πότε θα μαγειρέψει; Πότε θα έρθει πάλι σε μένα… Σκέψεις… συναισθήματα που απαγορεύονται να υφίστανται για μένα. Τον Νίκο. Για την Πηνελόπη.

Δεν φαίνεται όμως να μην το χαίρεται. Κάθε φορά που εμφανίζεται σπίτι μου, όμορφη, περιποιημένη και αέρινη με πιάνει από τον λαιμό και με φιλάει λαίμαργα, σαν να γεμίζει το κορμί της από μένα, σαν αυτό να ήθελε τόσο καιρό. Η Πηνελόπη…

Στη συνέχεια προχωράμε στο σαλόνι, όπου το ουίσκι μας περιμένει για χαλαρή κουβέντα. Ξέρει πότε την θέλω και ξέρει πότε να μου δοθεί. Ξέρει να με μετράει και να με ζυγίζει, ξέρει πως για να είναι από πάνω μου θα έκανα τα πάντα. Και όταν έρχεται η ώρα, με υποδέχεται σαν να είμαι κάτι ιερό και συνάμα γλυκό…

Τα μάτια μου έχουν καρφωθεί στη φωτιά ενώ την φαντασιώνομαι με τα μακριά μαύρα μαλλιά της να λάμπουν από τις φλόγες καθώς λικνίζεται πάνω μου. Κοιτάζω στο πάτωμα και την βλέπω να κείτεται, γυμνή, μέσα σε μια λίμνη από αίμα. Η αποχώρησή της από αυτόν τον κόσμο…Δεν άντεξα… η προδοσία στα μάτια της, στις κινήσεις της ενώ με έπαιρνε ήταν εμφανής. Είχε και άλλους πελάτες… άλλους που τους φερόταν με τον ίδιο τρόπο, που τους φιλούσε το ίδιο λαίμαργα όπως φιλούσε εμένα,  φορώντας το ίδιο άρωμα…

Όχι… τώρα είναι μόνο δική μου… Το τσιγάρο σβήνει στα δάχτυλά μου ενώ σκύβω να χαϊδέψω τα εβένινα μακριά μαλλιά της. Το κεφάλι μου θολό από το ποτό και την γεύση της… 

Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι αυτό το μικρό στοματάκι που την περιμένει στο σπίτι απόψε. Πιάνω με το δεξί μου χέρι το περίστροφο και στοχεύω στον κρόταφό μου… Εμένα σίγουρα δεν με περιμένει κανείς…