Στεφανία

[Στεφανία] Κεφάλαιο 3ο

Επιμέλεια: Anastasia Neraidoni Stathopoulou

Illustration: Dimitra Adamopoulou (Dimi Adam)

Οι ανάσες μας βαριές και ο συγχρονισμός ικανοποιητικός, σαν δύο καλολαδωμένες μηχανές που δουλεύουν συμπληρωματικά η μία για την άλλην. Ο Κώστας έχει μάθει το σώμα μου και εγώ το δικό του, και σύντομα αισθάνομαι το ρίγος της στιγμής, και μια γλυκιά ευφορία να κατακλύζει το σώμα μου με άμεσο αντίκτυπο στον πονοκέφαλο που είχε αρχίσει να εμφανίζεται.

«Είσαι εντάξει;» με ρωτάει

«Ναι, μια χαρά, εσύ;» τον ρωτάω 

«Καλά ήμουν εγώ. Είχα έρθει σε επαφή με μια κοπέλα πριν λίγες μέρες, οπότε ήμουν εντάξει. Δεν ήθελα όμως να σε αφήσω στην ταλαιπωρία» απάντησε.

Δεν θα πω ψέματα, αλλά ένα ψήγμα ζήλιας έκανε την εμφάνιση του. Ακόμα και ψήγμα όμως έκανε καλά τη δουλειά του. Κοκκινίζω ελαφρά, και γυρνάω από την άλλη μεριά να το κρύψω.Μου κάνει εντύπωση που εγώ, κοκκινίζω σε κάτι τόσο φυσιολογικό και ανθρώπινο. 

«Νομίζω…πως εναρμονίζομαι μαζί της… Απλά θα ήθελα να το ξέρεις γιατί μπορεί την επόμενη φορά να μην σηκώσω το τηλέφωνο.» 

«Ναι, καταλαβαίνω…» του απαντάω, ενώ σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξεκινάω να ντύνομαι. Διώχνω την ζήλια και την απογοήτευση από το πρόσωπο μου, παίρνω την τσάντα μου, και βγαίνω από το σπίτι του. Τουλάχιστον σταμάτησαν τα συμπτώματα της έλλειψης, θα ήμουν εντάξει για λίγο καιρό.  

Κοιτάω το κινητό μου, και βλέπω μια κλήση από τον Ραφαήλ. 

«Έλα κοπελάρα μου, σε έψαχνα!» ακούγεται ο ευδιάθετος Ραφαήλ, με τέρμα μουσική στο βάθος. Ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλια μου.


«Που είσαι ρε συ; Ήμουν με τον Κώστα, και τώρα είδα την κλήση σου.»

«Με αυτόν τον βλάκα πάλι; Διώξε τον επιτέλους… τις προάλλες τον είδα με μια τύπισσα, ξέχασα να στο πω. Ελπίζω να φέρθηκε ντόμπρα και να στο είπε τουλάχιστον!»

«Παραδόξως, ναι μου το είπε. Το διαλύσαμε, ήταν η τελευταία επαφή μας.»

«Δεν πιστεύω να στεναχωρήθηκες, γιατί είσαι και ευαίσθητη εσύ… Θα σου βρω άλλους καλύτερους!»

«Χαχαχα! Πες μου που είσαι να έρθω να σε βρω!» του λέω ανυπομονώντας.

«Έτσι σε θέλω κοπελάρα μου!» μου απαντάει και μου δίνει την διεύθυνση του μαγαζιού.

Το μαγαζί λέγεται Άσωτη Ζωή, καινούριο, στον Κεραμικό, και ο οδηγός του ταξί χρειάστηκε αρκετή ώρα για να βρει. Ο Ραφαήλ όλο σε καινούργια μέρη πήγαινε. Βαριόταν τα ίδια και τα ίδια. Με περίμενε απέξω, και έκανε νόημα στον πορτιέρη ότι είμαι μαζί του. 

Όλος ο κόσμος ήταν όρθιος και χόρευε στους ρυθμούς του Dj, και μαζί με τον Ραφαήλ πλησιάσαμε με δυσκολία το μπαρ, για να παραγγείλουμε τα ποτά μας. Ψηλός, με γυμνασμένο σώμα, καστανά μαλλιά και μάτια, και ένα τεράστιο χαμόγελο, ο Ραφαήλ ήταν φίλος μου αρκετά χρόνια τώρα. Τότε, που ήμουν εναρμονισμένη με τον Φώτη, σχεδόν έξι χρόνια τώρα. Ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε το ψέμα το οποίο μου πούλαγε ο Φώτης. Στρατιωτικός και πέντε χρόνια μεγαλύτερός μου, ήταν ήδη εναρμονισμένος με την Λία, την γυναίκα του. Μόνο που εγώ δεν το ήξερα, και νόμιζα ότι ζούσα τον έρωτα. Ο Ραφαήλ τον είδε μια μέρα με την γυναίκα του, και τους τράβηξε φωτογραφία. Ήμουν σπίτι, όταν η φωτογραφία στο κινητό, διέλυσε όλα τα όνειρά μου. 

«Τι κάνεις κοπελάρα μου;» με ρωτάει ο Ραφαήλ, πίνοντας με μια μεγάλη γουλιά το Jack που παράγγειλε.

«Τα ίδια ρε συ… Τίποτα καινούριο… η δουλειά καλά, τσουλάνε οι μέρες» του απαντάω σχεδόν φωνάζοντας για να με ακούσει.

«Χρειάζεσαι μια αλλαγή στη ζωή σου. Σε δύο μέρες φεύγω για Κρήτη. Θα μείνω ένα εξάμηνο για να δουλέψω εκεί. Ένας φίλος ανοίγει ένα κλαμπ, και θέλει έναν έμπιστο manager. Αν θες μπορώ να μιλήσω να αναλάβεις ένα πόστο. Τι λες;» με ρωτάει

«Δεν νομίζω ρε συ… Έχω βρει τους ρυθμούς μου εδώ. Η Μαντλέν είναι εξαιρετική μαζί μου. Δεν θα ήθελα να την γειώσω φεύγοντας ξαφνικά.»

«Χμ… σκέψου το πάντως!»

«Θα το σκεφτώ!» του απαντάω και πίνω το υπόλοιπο ποτό μου μονομιάς. Αισθάνομαι μια γλυκιά θαλπωρή.

Λίγο αργότερα, βγαίνω έξω από το μαγαζί πίσω από μια παρέα νεαρών με τις κοπέλες τους. Ένας τύπος γύρω στα σαράντα, στην γωνία φαίνεται να μας παρατηρεί όλους, καπνίζοντας το πούρο του. Ψηλός, με κολλαριστό κουστούμι, μαύρα μαλλιά με μερικές άσπρες λεπτομέρειες. Παίρνω το πρώτο ταξί που πέρασε από τον δρόμο μπροστά. Κοιτάω πάλι στη γωνία, ο τύπος είχε εξαφανιστεί.  

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *