Στεφανία

[Στεφανία] Κεφάλαιο 4ο

Επιμέλεια: Anastasia Neraidoni Stathopoulou

Illustration: Dimitra Adamopoulou (Dimi Adam)

«Έχω μια απορία…» με ρωτάει η Μαντλέν το επόμενο πρωί, ενώ τακτοποιώ την παραγγελία στα ήδη γεμάτα ράφια του βιβλιοπωλείου. Την κοιτάω απορημένη και γνέφω καταφατικά.

«Περί τίνος;»

«Αναρωτιέμαι γιατί χάνεις τον πολύτιμο χρόνο των νιάτων σου, μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο με σκονισμένα ράφια, με μένα, ενώ θα μπορούσες να κάνεις άλλα όμορφα πράγματα.»

Είναι η δική μου σειρά να την κοιτάξω απορημενα.

«Ε είναι καλό το περιβάλλον…» ψιθυρίζω. 

«Εντάξει πέρα από αυτό. Σίγουρα είναι και το οικονομικό ένα θέμα, αλλά μια νέα κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά, δεν θα βρεις αυτό που ψάχνεις εδώ.»

«Με απολύεις με τρόπο;» την ρωτάω με όλο το θάρρος που μου εχει δωσει, και σκάμε και οι δύο στα γέλια.

«Βασικά, κάπως έτσι Στεφανία μου…»

«Τι εννοείς;» και μου κοβεται το γέλιο μου.

«Ένας φίλος, γνωστός επιχειρηματίας, ψάχνει για ένα έμπιστο άτομο. Ήταν φίλος με την Ίρις, από εκεί τον γνώριζω και εγώ.» 

«Τι έμπιστο άτομο; Για τί ακριβώς;» καταφέρνω να πω μετα από παυση μερικών δευτερολέπτων.»

«Είναι ο CEO της φαρμακοβιομηχανίας Ζεντάι. Χρειάζεται ένα μορφωμένο και έμπιστο άτομο για να διδάσκει τον γιο του. Όλη η οικογένεια αλλάζει συχνά χώρες, για δικούς τους λόγους, και θέλουν κάποια που να μην έχει κάτι να την κρατάει κάπου μόνιμα. Είναι μεγάλη ευκαιρία για σένα. Θα κάνεις ταξίδια, θα δεις ενα σωρό μέρη, και ουσιαστικά θα περνάς και χρόνο με τον γιό του Νίκου, τον Αλέξανδρο δηλαδή.»

«Ο Νίκος Πολίτης;» ρωτάω ξαφνιασμένη.

«Ναι ο Νίκος Πολίτης θα ειναι το αφεντικό σου.»

Μένω με ανοιχτό το στόμα και την κοιτάω. Μου έρχονται στο μυαλό οι συμβουλές του Ραφαήλ, τα μηνύματα του Χαρίμ, και η επιθυμία μου να ζήσω και εγώ ανέμελα.

«Εντάξει» απαντάω στην Μαντλέν ενώ εκείνη αρχίζει να χτυπάει παλαμάκια με τα δύο χέρια της.

«Τέλεια! Θα τον πάρω τώρα τηλέφωνο!»

~~~

Μία εβδομάδα αργότερα

Οι οδηγίες του κ. Πολίτη ήταν σαφείς. Μάζεψε τα πράγματα που θα χρειαστείς, και μίλα με την σπιτονοικοκυρά ότι θα αφήσεις το διαμέρισμα. Θα φροντίσω εγώ για τα έπιπλα καθώς και για το διαβατήριο σου. Μη πάρεις καμία ηλεκτρονική συσκευή μαζί σου. Θα σου δώσουμε κινητό της εταιρείας για να μιλάς με τους δικούς σου. Καμία όμως επαφή με social media κλπ. Ό,τι άλλο χρειαστείς θα το έχεις.

Έχοντας μαζέψει μόνο τα απαραίτητα, αφήνω το κινητό μου και τον υπολογιστή μέσα σε μια τσάντα πλάτης, απενεργοποιημένα και τα δύο, πάνω στο κρεβάτι μου. Κοιτάω τριγύρω το διαμέρισμα που με φιλοξενούσε τόσα χρόνια. Ένας κόμπος στο στομάχι για το άλμα πίστης που ετοιμάζομαι να κάνω. Μερικά δάκρυα αναβλύζουν στα μάτια μου, και οι δεύτερες σκέψεις κάνουν την εμφάνιση τους.

Μήπως δεν είναι καλή ιδέα; Εσύ δεν είσαι δεμένη με την Αθήνα; Που θα πας να ξενιτευτεις με μία άγνωστη οικογένεια;

Οι δύο καρδιές μου έχουν πάρει φωτιά. Με πιάνει αναγούλα από το άγχος και το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Πιάνομαι από τα κάγκελα του κρεβατιού, και αρχίζω να εισπνέω από την μύτη και να εκπνέω από το στόμα. Λίγες τέτοιες αναπνοές ακόμα και όλα αρχίζουν να ηρεμούν. Σκουπίζω τα δάκρυα και την υγρή μύτη μου, βγαίνω γρήγορα από το διαμέρισμα και κατεβαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας μου. Εκεί με περιμένει ένα διακριτικό Fiat Pundo, με τον οδηγό να βγαίνει από μέσα και να έρχεται κατά το μέρος μου. 

«Η Στεφανία;» με ρωτάει

«Η ίδια…» απαντάω

«Ο κ. Πολίτης με έστειλε. Πάμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Η ιδιωτική πτήση είναι σε μερικές ώρες. Μπορώ να πάρω τις αποσκευές σας;» 

Του τις δίνω και μπαίνω στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, παρέα μόνο με την τσάντα χειρός μου, και ένα τετράδιο. Μπορεί να μην μπορώ να βγάζω φωτογραφίες, αλλά μπορώ να σκιτσάρω και να γράφω ό,τι βλέπω. Ο οδηγός μπαίνει μέσα στο αμάξι και ξεκινάμε την διαδρομή. Αμίλητοι και οι δύο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, κάνω μια κίνηση να πιάσω την κουβέντα.

«Ξέρεις για που πετάμε;»

«Όχι, δεν γνωρίζω. Τέτοιες πληροφορίες δεν φτάνουν σε εμάς, και δεν μας αφορούν κιόλας» απαντάει κάπως ξερά, και συνεχίζεται η σιωπή. Δύο λεπτά αργότερα ξαναπροσπαθώ για μια κουβέντα.

«Δουλεύεις καιρό στον κύριο. Πολίτη;»

«Δεν μπορώ να μοιραστώ τέτοιες πληροφορίες. Βάση συμβολαίου, που θα υπογράψετε και εσείς, απαγορεύονται.» μου απαντάει και μενω με το στομα ανοιχτό. Σκέφτομαι να του πω να σταματήσει να με πάει σπίτι πάλι. Τώρα που μπήκες στο χορό θα χορέψεις θες δεν θες. Δεν υπάρχει τίποτα να σε περιμένει πίσω…  μου λέει η φωνούλα μέσα μου.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, με πάει κατευθείαν στον ιδιωτικό διάδρομο κι εκεί ένα πολυτελές τζετ μας περιμένει υπομονετικά. Είχε αρχίζει να σουρουπώνει και οι ακτίνες του ήλιου εγκατέλειπαν αυτή τη πλευρά της γης. Ο οδηγός βγάζει τις αποσκευές μου από το αμάξι και μου γνέφει να ανέβω τις σκάλες. 

Πάρτο απόφαση επιτέλους… μη σταματάς στο παρά πέντε. Είναι η σειρά σου να δεις και να ζήσεις! Μη περιμενεις από τα βιβλία να σε ζήσουν… Γίνε πρωταγωνίστρια της δικής σου ιστορίας!

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανεβαίνω τις σκάλες. Μπαίνω μέσα στο αεροπλάνο και πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι έναν φουσκωτό να μου κλείνει την είσοδο. 

«Η Στεφανία;» με ρωτάει 

«Ναι» του απαντάω στεγνά.

«Ο κ. Πολίτης και η οικογένεια του βρίσκονται ήδη στον προορισμό μας. Μπορείτε να καθίσετε όπου θέλετε και σε λίγο πετάμε.»

«Ποιος ειναι ο προορισμός μας;» το ρωτάω μπας και επιτέλους πάρω απάντηση. Χαμογελάει κάπως στραβά και με αφήνει να προχωρήσω στο εσωτερικό του αεροπλάνου.

«Λονδίνο για αρχή…» 

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *