Δανάη

[Δανάη] Κεφάλαιο 9ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου
Illustration: Ertion Selimi

Δύο χρόνια μετά στο μέλλον

Σταύρος

Είμαι ήδη έναν μήνα εδώ μέσα. Έχω την ηρεμία μου, αλλά κάποιες στιγμές σαλτάρω. Οι γιατροί με έχουν μπουχτίσει με χάπια που μου κάνουν υποτίθεται καλό.

Η οικογένεια μου με έχει γραμμένο. Και ο αδελφός μου, και η υποτιθέμενα καλή μάνα μου. Σπάνια βγαίνω από το δωμάτιό μου, ένα από τα καλύτερα του ιδρύματος αυτού. Ο αδερφός μου φρόντισε. Η εχεμύθεια είναι σημαντική, λέει.

Έτσι μου είπε πριν κλείσουν οι βαριές πόρτες από πίσω του.

«Αδερφέ… τα καλύτερα χάνεις εδώ μέσα!» φώναξα ειρωνικά, πριν με αναλάβουν οι υπεύθυνοι. Η μάνα μου δεν εμφανίστηκε ποτέ. Δεν θέλει να χαλάσει το καλό προφίλ της οικογενείας μας, έχουμε ένα όνομα να υπερασπιστούμε. Ο Γιώργος, ο αδερφός μου, είπε ότι έχει πολλή δουλειά, αλλά εγώ ξέρω τη μάνα μου καλύτερα από τον καθένα.

Με έχουν παρατήσει εδώ και ένα μήνα στην –ας την πούμε– κλινική. Αλλά εγώ έχω ένα μυστικό που ξέρω ότι θα ενδιέφερε πολύ τον αδερφό μου. Αυτός όμως λέει ότι έχει δουλειά και θα εμφανιστεί όταν μπορέσει. Άλλος ηλίθιος κι από εκεί. Αφήστε με όλοι μόνο μου… Το πολύ-πολύ να τα σπάσω όλα για μια ακόμα φορά και οι γιατροί να κάνουν πάλι τα ίδια… Περισσότερα φάρμακα, άλλη αγωγή… Μόνο όταν είμαι στις ομαδικές θεραπείες γίνομαι καλύτερα. Γιατί είναι αυτή εκεί, και μου θυμίζει την περίοδο πίσω στην Ελλάδα, που όλα ήταν γαμάτα. Παρέες, έξοδοι, γέλια και πολλές βλακείες. Είχα σουφρώσει μερικές μπύρες από ένα μπαρ και είχε γίνει ο χαμός. Λες και θα του λείψουν τα δέκα ευρώ του ιδιοκτήτη.

Όταν γυρίσαμε Γαλλία, ήξερα ότι ήταν η αρχή του τέλους για μένα. Έμπλεξα… άσχημα. Και παρ’ όλο που οι ισχυρές γνωριμίες του Γιώργου με ξέμπλεξαν πολλές φορές, αυτή η φορά ήταν και η τελευταία.

«Με το ζόρι με έφεραν εδώ», της λέω και με κοιτάει συμπονετικά. Μιλάμε στα ελληνικά και οι δύο, έχουμε ανάγκη άλλωστε να ακούσουμε τη μελιστάλαχτη γλώσσα μας, που μου θυμίζει αεράκι και θάλασσα. «Φτάνει πια με τις βλακείες εδώ πέρα. Δεν αντέχω άλλο… Θέλω να φύγω, να γυρίσω πίσω», της λέω.

«Σταύρο μου, θα πας. Οτιδήποτε θελήσεις θα το κάνεις, αρκεί πρώτα να συνειδητοποιήσεις ορισμένα πράγματα και να ηρεμήσεις. Δεν είναι κανένας εχθρός σου εδώ… όλοι θέλουν να γίνεις καλά και να αποδείξεις ότι είσαι δυνατός και πως ό,τι σου συμβαίνει στη ζωή σου τώρα αλλά και μετέπειτα θα το αντιμετωπίσεις με καθαρό μυαλό και με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που εγώ η ίδια γνωρίζω ότι έχεις. Μην αφήνεις τις καταστάσεις εδώ μέσα να σε καθορίζουν. Αν θες να μιλήσω στη γλώσσα σου, είναι μια φάση».

Μου χαμογελάει και ηρεμώ. Σε όλα έχει δίκιο, αλλά εμένα ακόμη κλοτσάει ο εγκέφαλός μου. Αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτός είναι ο τρόπος για μένα. Μια φορά της είπα ότι, «επειδή ο σωστός τρόπος δούλεψε για σένα, δεν σημαίνει ότι θα δουλέψει και για μένα». Σκάλωσε. Δεν το περίμενε ότι θα ερχόταν η στιγμή να της το πει κάποιος αυτό. Γελάει και μου λέει ότι:

«Δεν υπάρχει σωστός τρόπος, απλά υπάρχουν τρόποι. Και όταν το παίρνεις απόφαση και προχωράς μπροστά, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ξέχνα τα παλιά. Έτσι και αλλιώς, μόνο πόνο σου προφέρουν… Κοίτα μπροστά, και μόλις βγεις από εδώ, άλλαξέ τα όλα. Ό,τι σε πλήγωσε, ό,τι σε έφερε σε δύσκολη θέση, και γύρνα στην Ελλάδα αν αυτό θες πραγματικά. Ό,τι σε ολοκληρώνει κράτα το».

Κοιτάω τη βέρα στο δάχτυλό της. Μου έχει πει για τον γάμο της με τον Αυγουστίνο, και πόσο ευτυχισμένη είναι πλέον. Ο βλάκας ο αδερφός μου, έχασε την ευκαιρία και τώρα έχει ρίξει τον εαυτό του στη δουλειά. Μέχρι να καταλάβει το λάθος του, μπορεί να έχουν περάσουν και χρόνια.

«Κανείς δεν χάνεται», μου απαντάει η Δανάη. «Ο αδελφός σου είναι πανέξυπνος, θα τη βρει την άκρη…»

«Καλά», της απαντάω, «αυτό θέλω να το δω πώς και πώς…»

Έξι μήνες αργότερα

Δανάη

Αισθάνομαι ανακατωσούρα και πονοκέφαλο… Στον δεύτερο μήνα είμαι άλλωστε και αυτά είναι φυσιολογικά, μου λέει ο υπέροχος γυναικολόγος μου. Ο αγαπημένος σύζυγός μου, που όταν του είπα για το μωρό έβαλε πραγματικά τα κλάματα, συμφωνεί κι επιμένει να σταματήσω τη δουλειά από τώρα.

«Το ξέρω ότι είσαι μόνιμη εδώ και δύο χρόνια και διαπρέπεις, αλλά πρέπει να σκεφτείς και λίγο το μικρό μας τερατάκι», μου λέει και γελάω.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα τους ενημέρωσα για την προσωρινή μου αποχώρηση, και μου ζήτησαν λίγο καιρό για να βρουν τον αντικαταστάτη μου. Φυσικά, τους είπα. Αν και δύσκολο να βρούμε κάποιον σαν και εσένα, μου απάντησαν.

Θέλετε να μάθετε για τον Σταύρο; Είναι καλύτερα…

Λίγο καιρό αργότερα έφυγε για Ελλάδα, και από ό,τι μαθαίνω από τον Γιώργο, άνοιξε μια μικρή επιχείρηση με υπηρεσίες προγραμματισμού. Είναι ακόμη στην αρχή, αλλά πάει εξαιρετικά καλά, μου είπε ο Γιώργος. Ναι, με τον Γιώργο είμαστε πλέον φίλοι. Βοήθησα πολύ τον αδερφό του, μου λέει. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω… Γνώρισε τον σύζυγό μου και τα πάνε καλά. Ο Αυγουστίνος ξέρει για την ιστορία με τον Γιώργο, αλλά δεν τον πειράζει. Είναι και οι δύο αξιόλογοι άνθρωποι και η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι για αυτήν την τροπή που πήρε η ζωή μου. Έχουμε σκοπό να ζητήσουμε από τον Γιώργο να βαφτίσει το μικρό μας τερατάκι. Είμαι σίγουρη ότι θα χαρεί. Η βάφτιση θα γίνει φυσικά στην Ελλάδα, με όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Αυτούς που στάθηκαν στο πλάι μου τόσα χρόνια, ακόμα και αν μας χώριζε η απόσταση…

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *