Δανάη

[Δανάη] Κεφάλαιο 7ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου
Illustration: Ertion Selimi

Παρίσι, Φεβρουάριος, έτος τρίτο

Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία. Δεν μπορώ ούτε να θυμηθώ πότε την έβγαλα… Παρ’ όλο που είναι κουνημένη, είναι η μόνη από εμένα που μου αρέσει. Μου αρέσει η ιδέα της θολής εικόνας. Θεωρώ ότι η μεγάλη ευκρίνεια είναι υπερτιμημένη. Ο λόγος είναι, ότι δεν πρέπει όλα να φαίνονται πεντακάθαρα. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα μυστικά τους· δικαίωμα του καθενός να μην είναι διάφανος.

«Καλημέρα Τζον! Έτοιμος ο καφές μου;»

«Όπως κάθε μέρα τους τελευταίους έξι μήνες αγάπη μου!»

«Φτιάχνεις τον καλύτερο καφέ στην πόλη. Πώς το κάνεις αυτό;»

«Τύποι σαν εμένα, χρυσή μου, είμαστε καλοί σε όλα…» και μου κλείνει το μάτι, νεύοντας προς έναν ξανθό τύπο που κάθεται σε ένα από τα τραπέζια. Γυρνάω και βλέπω τον Γιώργο. Όπως τον είχα δεν την τελευταία φορά στην πατρίδα. Αδύνατο και πολύ σοβαρό. Δύσκολη ζωή; Δεν ξέρω…

 Αφοσιωμένος στη Λε Μοντ, δεν φάνηκε να με πρόσεξε, μιας και η αλήθεια είναι ότι έχω αλλάξει αρκετά. Τα γαλλικά μου πλέον, είναι σχεδόν σε επίπεδο μιας μέσης γυναίκας της Γαλλίας. Αισθάνομαι ζάλη, τον κοιτάω και θυμάμαι τα πάντα. Ο Τζον δεν είναι κανένας χαζός και με κοιτάει με ενδιαφέρον.

«Τον ξέρεις;» μου ψιθυρίζει και μου δίνει τον καφέ μου.

«Ούτε καν» απαντάω, και του χαμογελώ με ένα καθησυχαστικό βλέμμα, καθώς βγαίνω γρήγορα-γρήγορα από το καφέ μιας γλυκόπικρης ιστορίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τον πετυχαίνω. Όλοι οι Γάλλοι δηλαδή.

Ο Γιώργος αποτελεί έναν από τους δέκα πλουσιότερους νέους επιχειρηματίες της χρονιάς. Από τον θάνατο του πατέρα του μέχρι και σήμερα, ασχολείται ενεργά με την επιχείρηση της οικογένειάς του και έχει καταφέρει να ανεβάσει τις πωλήσεις και τον τζίρο της κατά ένα μεγάλο ποσοστό. ‟Μεγάλο άλμα για την επιχείρηση”, έλεγε η μία εφημερίδα. ‟Οικονομικά ανοίγματα για ακόμα μια φορά” έλεγε η άλλη. Η μητέρα του πάντα στο πλευρό του, με το χαμόγελο της περηφάνιας και της μεγάλης θέσης που κατέχει.

Φτάνω στη σχολή μου. Δίνω το τελευταίο μάθημα του εξαμήνου σήμερα.

Οι καθηγητές εδώ, βλέπουν πολλά πάνω μου. Θεωρούν ότι η πρακτική μου πρέπει να γίνει σε μια ιδιωτική κλινική λίγο πιο έξω από το Παρίσι, όπου διάσημοι και μεγάλα ονόματα την επισκέπτονται και παραμένουν για όσο έχουν ανάγκη. Η κλινική αυτή, δέχεται μόνο μία θέση βοηθού ψυχολόγου, και το άτομο πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές –τις οποίες ξέρω ότι έχω. Είναι μεγάλη ευκαιρία για μένα και πραγματικά θέλω να εργαστώ εκεί. Είναι η καλύτερη προϋπηρεσία που μπορεί κανείς να έχει. Έχω περάσει ήδη από συνέντευξη, και αν όλα πάνε καλά, περιμένω θετική απάντηση το πολύ σε μια εβδομάδα. Βασική προϋπόθεσή τους ήταν η καλή χρήση της γλώσσας μαζί με ορολογία, καθώς και ο επικοινωνιακός μου χαρακτήρας. Φυσικά, βοήθησαν και οι συστάσεις που είχα μαζέψει από τους καθηγητές μου. Αν δεν τους κάνεις όμως, δεν στη χαρίζουν… Σε δηλώνουν ανεπαρκή, και η σχολή σου σε στέλνει κάπου πολύ πιο χαμηλά για να ολοκληρώσεις την πρακτική σου. Κάτι το οποίο αν και σκληρό, αποτελεί για μένα μεγάλο κίνητρο να προσπαθήσω ακόμα παραπάνω.

~~~~

«Θα με παντρευτείς;»

«Αυγουστίνε, γνωριζόμαστε μόνο τρεις μήνες. Με κάνεις και γελάω με αυτά μου μου λες…»

«Δανάη, σε θέλω όσο δεν θέλησα ποτέ μου καμία. Μην το σκέφτεσαι πολύ, απλά πες μου το ‟ναι” αγάπη μου…» με φιλάει και με πάει στα αστέρια, τον αισθάνομαι τόσο κοντά μου να μην μπορεί να ηρεμήσει. Θέλει το ‟ναι” μου εδώ και τώρα. Αισθάνομαι ότι ο κόσμος είναι δικός μου, και ότι ο Αυγουστίνος μπορεί και να είναι ο άνθρωπός μου. Γελάμε και πέφτουμε για ύπνο –άλλωστε η ώρα είναι ήδη τρεις το ξημέρωμα.

Πρωί, και μου φτιάχνει τον καφέ μου. Ελληνικό, με μισό κουταλάκι ζάχαρης. Τον έμαθε αμέσως και έχω φέρει απόθεμα από Ελλάδα την τελευταία φορά που κατέβηκα τα Χριστούγεννα για να δω την οικογένειά μου και το κοριτσάκι μου… Την Κατερίνα μου, σαν τη μητέρα μου.

Ο Αυγουστίνος με φιλάει και φεύγει για τη δουλειά του. Έχει ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Μονμάρτρη και μέσα του φυλάει τους θησαυρούς της αρχαίας και της νέας λογοτεχνίας.

Εκεί γνωριστήκαμε. Έτυχε να μπω στο βιβλιοπωλείο του, με σκοπό να βρω ένα βιβλίο σχετικά με τη γαλλική κουζίνα και συνταγές που γευόμουν στα εστιατόρια του Παρισιού και ήθελα να τις επιχειρήσω και μόνη μου. Μου πρότεινε να μου μαγειρέψει εκείνος την αγαπημένη του σπεσιαλιτέ. Δέχτηκα, με την προϋπόθεση να αγοράσω εγώ τα υλικά. Το σπίτι του ευρύχωρο και σχετικά κοντά στο μαγαζί του, αποτελεί τη φωλιά μας από την αρχή της γνωριμίας μας, μέχρι και σήμερα. Είναι ένας γοητευτικός και ευγενικός άντρας στην ηλικία των σαράντα, και παρ’ όλη τη διαφορά ηλικίας, έχουμε βρει την επικοινωνία μας, καθώς και ευχάριστους τρόπους για να περνάμε την ώρα μας μαζί.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έκανε πρόταση γάμου. Σχεδόν από τον πρώτο μήνα μου έκανε τη σοβαρή κουβέντα, και εγώ του απάντησα ότι ο χρόνος τα δείχνει αυτά, αν έχει υπομονή να περιμένει βέβαια. Μου χαμογέλασε και μου είπε ότι θα περιμένει όσο χρειαστεί για μια σύζυγο σαν κι εμένα. Του χαμογέλασα και γω, και πετάξαμε για ακόμα μια φορά στον ουρανό.

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *