[Δανάη] Κεφάλαιο 6ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου
Illustration: Ertion Selimi

Ιανουάριος, έτος δεύτερο

Μιλάγαμε, σχεδόν μέρα παρά μέρα. Μου έλεγες τα νέα σου αλλά άφηνες αρκετά απ’ έξω. Περνούσε ο καιρός και εγώ περίμενα. Περίμενα να μου πεις ότι γυρνάς, αλλά εσύ…

Μου λείπεις… συνέχεια.

Ήρθες τελικά τον προηγούμενο Νοέμβριο, για να κλείσεις του λογαριασμούς του σπιτιού σου και να τα κανονίσεις με τις τράπεζες. Μου είπες ότι δεν θα έχεις χρόνο να με δεις, μα εγώ παρ’ όλα αυτά ήρθα και σε είδα. Σε είδα αποφασισμένο, σε είδα αλλαγμένο, διαφορετικό από ό,τι μου ήσουν. Πιο αδύνατο, με πιο σκληρό βλέμμα, ένα βλέμμα που κάποτε με κοιτούσε και έλιωνα. Τώρα απλά με κοιτάς, δεν με βλέπεις. Έμεινα σύξυλη…

Με γνώρισες και στη μητέρα σου. Εκείνη είχε το θάρρος να μου πει ότι έχεις εγκατασταθεί μόνιμα εκεί και ότι θα είναι δύσκολο πλέον να γυρίσεις. Είχε βέβαια και το θράσος να μου μιλήσει και για εκείνη τη Γαλλίδα που έβγαινες τον τελευταίο καιρό. Τα αφτιά μου μούδιασαν στο άκουσμα του ονόματός της. Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να ελπίζω. Να, πως το ‟για αρκετό καιρό” γίνεται ξαφνικά για πάντα. Σας χαιρέτησα τυπικά και έφυγα.

Τον Δεκέμβρη είδα για πρώτη φορά την ανιψούλα μου. Το κορίτσι μου που μου άλλαξε τη ζωή, ακόμα κι αν τα ματάκια του ήταν διαφορετικά, ακόμα κι αν είχε ένα γονίδιο παραπάνω. Μου γέλαγε, και όλος ο κόσμος μου χαμογέλαγε. Δεν μπορούσα να τη χορτάσω, και ήταν αυτή η μικρή ψυχή που με βοήθησε μέσα μου να ξεκινήσω πάλι από την αρχή.

Φεύγοντας από την πόλη μου για να συνεχίσω τις σπουδές μου, είχα πει στον εαυτό μου ότι η ζωή προχωράει συνέχεια, ποτέ δεν ξαποσταίνει, ποτέ δεν σταματά. Θα επικεντρωνόμουν στον στόχο μου. Η σχολή πήγαινε καλά, όλοι οι καθηγητές ήταν ευχαριστημένοι μαζί μου και είχαμε ξεκινήσει ήδη να μιλάμε για τις ευκαιρίες μου τόσο εδώ, αλλά τόσο και εκεί που είσαι εσύ.

Το άλλο δεν το ξέρεις… Είχα ξεκινήσει να μαθαίνω γαλλικά εντατικά τον Ιούνιο. Δύο μήνες αφότου έφυγες. Δούλευα, και παράλληλα μάθαινα να μιλάω στη γλώσσα που τόσες φορές μου μίλαγες, και ενώ δεν καταλάβαινα λέξη μου φαινόταν τόσο ρομαντική.

Συνεχίζω να τη μαθαίνω· για τον στόχο μου. Θα έρθω και εγώ εκεί που είσαι, αλλά όχι για σένα, για μένα. Ο τρίτος και τελευταίος χρόνος της σχολής μου μπορεί να γίνει στο Παρίσι, και ήδη ονειρεύομαι τον πύργο του Άιφελ και το Λούβρο. Τη Σακρέ-Κερ και τα μικρά παριζιάνικα μαγαζάκια που στολίζουν τους δρόμους. Δεν θα σε δω. Και δίπλα μου να περάσεις, απλά θα προσπεράσω. Δεν θα σε δω.

Φεβρουάριος, Μάρτης, Απρίλης, Μάιος, Ιούνιος…

Πέντε μήνες με απίστευτη κούραση. Έχω φτάσει σε καλό επίπεδο στη γλώσσα, και οι καθηγητές μου –έχοντας περάσει όλα τα μαθήματα της σχολής– μου δίνουν το οκ για να συμπληρώσω τις αιτήσεις για Γαλλία. Πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Συμπληρώνω γρήγορα τα χαρτιά, τα καταθέτω και φεύγω για την πόλη μου. Πάω να δω το κοριτσάκι μου.

~~~~

«Δανάη, τι λέει γλυκιά μου;»

«Με δεχτήκαν».

«Συγχαρητήρια κοριτσάρα μου! Θα σου ερχόμαστε διακοπές με τον Στράτο!»

Ξέχασα να σας πω… Η Ντίνα τα κατάφερε! Τον βρήκε! Της πήρε λίγο καιρό βέβαια αλλά… Είναι μαζί σχεδόν έναν χρόνο τώρα, και σε μία εβδομάδα είναι ο αρραβώνας. Ταιριάζουν απόλυτα… και ας είναι εφτά χρόνια μεγαλύτερός της. Αντέχει τον άστατο χαρακτήρα της φιλενάδας μου, κοινώς, την κάνει καλά.

~~~~

Έχοντας περάσει τρία χρόνια με αγωγή για την πάθησή μου, πλέον μπορώ να πω με την άδεια και των δύο γιατρών μου ότι δεν τη χρειάζομαι. Σταδιακά βέβαια κόπηκαν τα χάπια που έπαιρνα και τώρα είμαι πλέον σχεδόν όπως ήμουν πριν από αυτά.

Σχεδόν, γιατί τώρα βρήκα τον δρόμο μου.

Σιγά σιγά και με δυσκολίες στην πορεία μου, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έχω αλλάξει και εγώ. Πλέον έχω περισσότερη υπομονή και αγάπη προς εμένα. Δεν περιμένω να γίνουν όλα τέλεια· δεν περιμένω και από τους άλλους να τα κάνουν όλα τέλεια. Η ζωή μου είναι δικιά μου και εγώ ορίζω τις πορείες. Πλέον γελάω, περνάω καλά και αναμένω μια χρονιά γεμάτη εκπλήξεις!

«Έτσι δεν είναι;»

«Ουί, μον σερί!٭»