[Δανάη] Κεφάλαιο 4ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου
Illustration: Ertion Selimi

Σπίτι, Χριστούγεννα, έτος πρώτο

Κατεβαίνω από το λεωφορείο και εντοπίζω τον Παναγιώτη να με περιμένει δίπλα στο αμάξι του. Πρέπει να εξηγήσω…

Έχουν περάσει τρεις μήνες από το περιστατικό με το πάρτι και το έχω μετανιώσει πολύ. Δεν είναι πλέον του χαρακτήρα μου να ξεσαλώνω έτσι, κυρίως γιατί αυτή η ακραία συμπεριφορά ήταν που με οδήγησε στην κατάσταση που ήμουν πριν από έναν χρόνο. Αν πρέπει να πίνουμε πολύ για να περνάμε καλά, τότε το έχουμε χάσει το παιχνίδι… Συμβουλή ενός θείου πριν μερικούς μήνες, ο οποίος, έχοντας κάνει τις γύρες του, μπορεί και μιλάει μέσα από τις δικές του εμπειρίες.

«Πού είσαι Δανάη; Είχες καλό ταξίδι;» με ρωτάει ο Παναγιώτης και με φιλάει στο μάγουλο, καθώς ακολουθεί η μεγάλη αγκαλιά του.

«Κανένα ταξίδι δεν είναι κακό, όσο υπάρχουν αγαπημένα πρόσωπα στο τέλος του…» του απαντάω και γελάει

«Κράτα τα κομπλιμέντα για τη μαμά. Της έλειψες και όλο για σένα μιλάει τις τελευταίες μέρες!»

«Αδερφέ, μου έλειψες και εσύ και ο λίγο αναίσθητος χαρακτήρας σου», του απαντάω και αρχίζει να με γαργαλάει.

«Ακόμα δεν ήρθες βρε πιτσιρίκι και θες να ξεκινήσουμε καβγά; Ακούς εκεί αναίσθητος…» γελάει.

~~~~

«Καλή χρονιά! Με υγεία για όλους!» φωνάζει ο πατέρας μου και όλοι αγκαλιαζόμαστε με ευχές για μία ακόμα χρονιά γεμάτη ευχάριστες στιγμές. Πρώτη φορά φέτος που ευχαριστιέμαι τις γιορτές.

Είμαστε μαζεμένοι όλοι. Ο Παναγιώτης, ο μεγάλος μου αδερφός, και ο Νίκος, ο μεσαίος της οικογενείας, μαζί με τη Χριστίνα, τη σύζυγό του.

«Άντε και μέχρι του χρόνου χαρές στην οικογένεια!» μας πετάει ο Νίκος και τον κοιτάμε όλοι σαν χαζοί. Πρώτη αντιδρά η μητέρα μου, η οποία πλησιάζει τον Νίκο και τη Χριστίνα και τους εύχεται ολόψυχα το μωρό να είναι γερό και δυνατό.

«Όχι αγάπη μου…» τη διακόπτει ο πατέρας μου. «Όπως και αν είναι αυτό το μωρό, θα το αγαπάμε με όλη μας την ψυχή!»

Κάτι ήξερε, ακόμη και αν ήταν νωρίς…

~~~~

«Μια χαρά σε βλέπω Δανάη… Η μεγάλη πόλη σου πάει!»

Γελάω.

«Όντως έχω αλλάξει!»

«Πώς πάει με τον Στριμενόπουλο; Τον επισκέφτηκες;»

«Γιατρέ, αυτοί οι μήνες ήταν γεμάτοι με καινούργια πράγματα και δεν κατάφερα να επικοινωνήσω».

Ο γιατρός σκοτείνιασε.

«Δανάη, μην παραμελείς τις συνεδρίες σου… Για λίγο καιρό να το καταλάβω, αλλά τόσους μήνες δεν βρέθηκε ένα κενό;»

«Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά απασχολημένη…»

«Σε παρακαλώ, μην το αφήνεις…» και μου χαμογελάει στοργικά.

Βγαίνω έξω από το γραφείο του και χτυπάει το τηλέφωνο. Ο ήχος του μου φέρνει ένα χαμόγελο ως τα αφτιά και με το όνομά του στην οθόνη λάμπουν τα μάτια μου.

«Δανάη μωρό μου, πότε επιστρέφεις;»

«Σε τρεις μέρες είμαι κάτω αγάπη μου».

«Μου έλειψες…»

«Και εμένα Γιώργο μου… Σ ‘αγαπώ».

«Δεν έρχεσαι εδώ να μου το πεις γιατί χάνεται η γραμμή;» μου απαντάει πονηρά.

«Σ’ αγαπώ!» φωνάζω και γελάει δυνατά.

«Και εγώ αγάπη μου… Σ’ αγαπώ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι».

~~~~

«Απαπα… Καλέ, εσύ είσαι ερωτευμένη!» μου λέει η Ντίνα με το που με βλέπει.

«Τόσο πολύ φαίνεται πια;»

«Άσε τώρα που θα κρυφτείς από εμένα… Τα ξέρω εγώ αυτά τα βλέμματα. Είναι αυτά που μας βάζουν σε μπελάδες γλυκιά μου».

Λύνομαι στα γέλια, και ξεκινάω να της λέω την ιστορία μετά το πάρτι, παραλείποντας το κομμάτι με το τηλέφωνο για τον αδερφό του. Την επόμενη μέρα, είχαμε βρεθεί και του είχα ζητήσει συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου, ενώ αυτός με κοίταξε στα μάτια και έπειτα έβαλε τα γέλια. Ό,τι σου έλεγα πες πως ήταν ψέματα, του είχα πει για να δικαιολογηθώ. Μου απάντησε ότι ήταν το καλύτερο βράδυ που είχε περάσει εδώ και αρκετό καιρό, η ειλικρίνειά μου του άρεσε, με έβρισκε αστεία, αν και επίσης ισχυρογνώμων, σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Βγήκαμε μερικές φορές ακόμα, και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

«Απλά ταιριάξαμε. Είναι καλός, ευγενικός, με προσέχει, και περνάμε καλά!»

«Ναι, τα ξέρω αυτά τα αγοράκια… Έτσι φαίνονται στην αρχή, και μετά βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Να προσέχεις Δανάη μου, μην τον αφήσεις να παίξει με τα συναισθήματά σου. Πότε φεύγεις για Αθήνα;»

«Μεθαύριο…» αναστενάζω σιγανά, αλλά η Ντίνα είναι γάτα σε αυτά.

«Καλύτερα. Να περιμένει λίγο και αυτός γλυκιά μου…»