Δανάη

[Δανάη] Κεφάλαιο 10ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου
Illustration: Ertion Selimi

Μερικά χρόνια αργότερα…

Κατερίνα

«Ήρθαν!»

Κατεβαίνω τις σκάλες, και φτάνω στο ισόγειο. Κοιτάω από το παράθυρο, και βλέπω το μεγάλο αμάξι του θείου Αυγουστίνου να σταματάει στην αυλή. Ακολουθεί του Γιώργου, του νονού του ξάδερφου μου, του Γιάννη. Αν και μερικά χρόνια μικρότερος από εμένα, με προσέχει. Παίζαμε με τα παιχνίδια του πέρσι, ενώ οι μικρές, δίδυμες αδελφές του παίζανε με τα χώματα. Αλλά εμείς είμαστε μεγαλύτεροι, οι ‟αρχηγοί” όπως λέμε και πρέπει να μας ακούν και να μας ακολουθούν!

Βγαίνω έξω μαζί με τη γιαγιά μου, και είμαστε έτοιμες να κλάψουμε από συγκίνηση. Πρώτη βγαίνει η θεία μου η Δανάη, κι αγκαλιάζει πρώτα εμένα και μετά τη γιαγιά.

«Κόρη μου, καλώς ήρθατε!» λέει συγκινημένη η γιαγιά Κατερίνα, από την οποία έχω πάρει το όνομά μου.

Στη συνέχεια βγαίνει ο θείος μου, με τις δύο μικρές, την Άννι και την Αμελί, ενώ ο Γιάννης είναι ακόμη μέσα στο αμάξι.

«Έλα Γιάννη, βγες έξω… σε περιμένει η Κατερίνα!» του φωνάζει ο νονός του, ενώ ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού σε μία πανέμορφη γυναίκα –την οποία η αλήθεια είναι ότι δεν συμπαθώ και πολύ. Δεν καταλαβαίνω τι λέει. Μιλάει την ίδια γλώσσα με τον θείο Αυγουστίνο, αλλά εκείνος ξέρει και μιλάει και λίγα ελληνικά, ενώ αυτή όχι. Και από ό,τι έχω ακούσει από τους μεγάλους, δεν θέλει να μάθει, και λέει ότι τα παιδιά της θα μάθουν μόνο γαλλικά. Ακούς εκεί…

Έρχεται ο θείος Αυγουστίνος και με παίρνει μια μεγάλη αγκαλιά. Χαχανίζουμε και οι δύο, ενώ με γαργαλάει και μου λέει πόσο πολύ του έλειψα. Μιλάει λίγο περίεργα, σαν ρυάκι που τρέχει προς τη θάλασσα και γελάω πολύ.

«Γιάννη, μην κάνεις έτσι… βγες έξω από το αμάξι επιτέλους!» του λέει η θεία, ενώ μου κάνει νόημα να πάω να του μιλήσω. Πλησιάζω την πόρτα του αμαξιού, ενώ ο Γιάννης με κοιτάει με στεναχωρημένο βλέμμα.

«Γεια σου Γιάννη! Πάμε να παίξουμε;» προσπαθώ να του πω. Με κοιτάει στην αρχή θυμωμένος, μα μετά μου χαμογελάει.

«Ναι, όμορφή μου Κατερίνα…» μου απαντάει στα γαλλικά και γελάμε. Γελάμε τόσο δυνατά, που οι υπόλοιποι γελάνε μαζί μας. Ο Γιάννης βγαίνει από το αμάξι, και με πιάνει από το χέρι για να μου δείξει τα παιχνίδια που έφερε για να παίξουμε φέτος.

«Μόνο εμείς θα παίζουμε με αυτά», μου λέει. «Οι μικρές θα μου τα χαλάσουν».

«Και λοιπόν;» τον ρωτάω απλά.

Με κοιτάει και μου χαμογελάει.

«Δίκιο έχεις», μου απαντά.

Έτσι θα έπρεπε να είναι ζωή… γεμάτη με γέλια και τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Ευχάριστες στιγμές, πολλή, πολλή αγάπη και γέλια. Από αυτά που ακούγονται ως τον ουρανό, τα ακούει ο Θεός και χαμογελάει η πλάση όλη…

Αυτά είναι τα σημαντικά, και για αυτά, αξίζει να ζεις…

Τέλος…

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *