Ιστορίες,  Στεφανία

[Στεφανία] Κεφάλαιο 2ο

Επιμέλεια: Anastasia Neraidoni Stathopoulou

Illustration: Dimitra Adamopoulou (Dimi Adam)

“Αγοράστε σήμερα το Lovlavie και αισθανθείτε την αρμονία μέσα σας!»

Μια διαφήμιση από τις πολλές που κυκλοφορούν. Οι φαρμακευτικές έχουν γίνει πλούσιες. Κάθε μία από αυτές έχουν βγάλει πολλά λεφτά πάνω στις ανάγκες των ανθρώπων. Ένα χαπάκι την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα. Δεν λείπουν και τα φυτικά, αλλά αυτά είναι μιαν άλλη ιστορία. Τα ονομάζουν παράνομα λόγω των παρενεργειών τους. Δημιουργούν διάφορα προβλήματα στον οργανισμό, όπως ιλίγγους, εμετούς, μέχρι και μόνιμη έλλειψη πραγματικότητας. Μένεις φυτό εν ολίγοις σαν αυτό που κατανάλωσες. Αλήθεια ή ψέματα; Σωστό ή λάθος; Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν θα ήταν η λύση στα προβλήματα μου.

Συνεχίζω και παρακολουθώ τηλεόραση να περάσει η ώρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Η ταινία αδιάφορη αλλά τουλάχιστον έχει τέλειο πρωταγωνιστή. Η κλασική ρομαντζάδα, δεν αγαπώ κανέναν, δεν με αγαπάει κανένας, αλλά βρίσκω τον τέλειο άντρα που φέρουμε ο ένας τον άλλον σε αρμονία στο τέλος. Σύντομα πέφτω στην αγκαλιά του Μορφέα και αφήνω όλες τις έγνοιες στην άκρη.

Μερικές μέρες αργότερα

«Αρμονική Καλημέρα Στεφανία μου! Ελπίζω να γίνω ο λόγος να χαμογελάσεις σήμερα! Σου στέλνω την θετική ενέργεια μου και την αγάπη μου, από τα βάθη της Μογγολίας. Δεν μπορώ να σου περιγράψω την φύση που βλέπω τις τελευταίες μέρες και τους ανθρώπους που γνωρίζω εδώ πέρα. Λέω να μείνω για ένα διάστημα. Θα σου στέλνω μόλις βρίσκω ίντερνετ. Φιλιά πολλά! Χαρίμ»

Ο Χαρίμ ζει την ζωή του στο έπακρο. Ξέρει τι ζητάει και το παλεύει. Βρίσκει δουλειές στις χώρες και τα μέρη που επισκέπτεται και βγάζει τα έξοδά του. Είναι πανέξυπνος και δουλευταράς. Γεμίζει το Instagram του με πανέμορφες φωτογραφίες, τον ίδιο παρέα με διάφορους ανθρώπους που γνωρίζει. Αυτό έχει σημασία όμως; Να ανεβάζεις φωτογραφίες; Ή να επικοινωνείς και να έρχεσαι σε επαφή; Τον είχα ρωτήσει μια φορά πως είναι τόσο αισιόδοξος και κοινωνικός. Μου απάντησε ότι είναι στη φύση του. «Έτσι γεννήθηκα» μου απάντησε.

Είμαι έτοιμη να ξεκινήσω την μέρα μου. Μένω στην Αθήνα, τα τελευταία δέκα χρόνια, από τότε που ξεκίνησα να σπουδάζω Διοίκηση Επιχειρήσεων. Όμως πλέον εργάζομαι σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο. Ο μισθός είναι νορμάλ, πληρώνομαι τις υπερωρίες μου, και έχω έκπτωση στα βιβλία. Καλό για μένα αυτό, μιας και αφιερώνω δύο ώρες την ημέρα στο διάβασμα. Φαντάζομαι τους κόσμους και ζω μέσα από τις ιστορίες. Είναι μαγεία! Ένα ακόμα μυστικό για μένα. Αρθρογραφώ, με ψευδώνυμο φυσικά, σε ένα site με ρομαντικές ιστορίες. Με επιτυχία τολμώ να πω. Οποιοσδήποτε ψυχολόγος που θα του το έλεγα αυτό, θα είχε πολλά να μου σούρει. Γράφεις αυτό που θέλεις να ζήσεις κλπ κλπ κλπ, αλλά εγώ το απολαμβάνω. Αισθάνομαι όμορφα να ταξιδεύω τους αναγνώστες σε άλλες εποχές με γυναίκες γεμάτες με αυτοπεποίθηση να κυνηγούν αυτό που θέλουν. Αλλά εντάξει, και οι ψυχολόγοι δίκιο έχουν…

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη του χολ πριν φύγω. Βλέπω μία νεαρή γυναίκα με όλο το μέλλον μπροστά της. Τα καστανά μαλλιά της πέφτουν πλούσια στους ώμους της, και τα πράσινα μάτια της σπιθοβολάνε ενέργεια. «Πόσο λανθασμένη εικόνα δείχνω» σκέφτομαι και βγαίνω από την πόρτα.

Η καθημερινή διαδρομή μου έχει μέσα και το μετρό. Ο κόσμος αποφεύγει να κοιτάει ο ένας τον άλλον, και όλοι είτε ακούν κάτι στο κινητό τους, είτε διαβάζουν. Υπάρχουν και λίγοι που είναι μόνοι με τις σκέψεις τους, και χαζεύουν έξω από το παράθυρο του βαγονιού. Αναρωτιέμαι τι βλέπουν αφού είμαστε υπόγεια. Ίσως νομίζουν ότι βλέπουν, φαντάζονται λιβάδια και κοιλάδες, μέσα στο Αθηναϊκό μετρό. Δεν ξέρω… φαντάζομαι και εγώ κοιτώντας τους διακριτικά σαν να μη θέλω να με πάρουν χαμπάρι. Ίσως είναι καλή ιδέα ρομάντζου αυτό. Δύο άνθρωποι που γνωρίζονται στο μετρό, φευγαλέα βλέμματα, ντροπαλότητα από τον άνδρα με την γυναίκα να κάνει την πρώτη κίνηση να τον πλησιάσει. Ανοίγουν οι πόρτες και ο χαμός τους χωρίζει, και… και… θα την σκεφτώ τη συνέχεια που θα μου πάει…

Η εργοδότρια μου, Μαντλέν, εξίσου μόνη σε αυτή τη κοινωνία εδώ και αρκετά χρόνια, έχασε το άλλο της μισό από τροχαίο. Μια λυπητερή ιστορία αφού έφταιγε και η ίδια. Η Ίρις και η Μαντλέν αγαπούσαν η μία την άλλη όσο τίποτε άλλο. Αλλά ένα βράδυ που γυρνούσαν από βραδινή έξοδο, η Μαντλέν πέρασε με κόκκινο, και ένα φορτηγό έπεσε πάνω τους. Όπως αντιλαμβάνεστε, ήταν τραγικό.

«Πλέον ζω μισή…» μου είπε μια μέρα αφού μου διηγήθηκε την ιστορία της. «Πλέον στέκομαι εδώ μόνο και μόνο για να μην ξεχαστεί η Ίρις» μου δήλωσε ξεκάθαρα. Για αυτό και το βιβλιοπωλείο είχε το όνομα της αγαπημένης της.

Η μέρα περνάει ήσυχα. Η πελατεία στο μαγαζί είναι φυσιολογική, αν και σε μερικές μέρες θα ξεκινήσει η φρενίτιδα των γιορτών. Έρχονται τα Χριστούγεννα άλλωστε, και ο υπερκαταναλωτισμός στα καλύτερά του. Κλείνω τα φώτα και κλειδώνω το μαγαζί. Το φως της ταμπέλας του απέναντι φαρμακείου που διανυκτερεύει με ενημερώνει ότι σήμερα ο μήνας έχει 5 Δεκέμβρη. Πέρασαν οι μέρες και δεν το πήρα χαμπάρι… Σύντομα θα ξεκινήσουν τα συμπτώματά μου… Τα συμπτώματα έλλειψης ερωτικής επαφής που ταλαιπωρούν όσους δεν είναι σε αρμονία… Πρέπει να βρω τον Κώστα! σκέφτομαι, ενώ το χέρι μου πάει κατευθείαν στο κινητό μου.

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *