Ιστορίες,  Στεφανία

[Στεφανία] Κεφάλαιο 1ο

Επιμέλεια: Anastasia Neraidoni Stathopoulou
Illustration: Dimitra Adamopoulou (Dimi Adam)

Χτυπάω το χέρι μου ρυθμικά πάνω στο τραπέζι. Όχι οποιοδήποτε ρυθμό, αλλά αυτό που νιώθω στο βάθος του στήθους μου. Ένας ρυθμός άτακτος, αυτός των δύο καρδιών μου. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του λαού μου. Να γεννιόμαστε με δύο καρδιές που μας συντροφεύουν για μια ολόκληρη ζωή. Οι χτύποι των καρδιών μας δεν έρχονται σε πλήρη αρμονία, παρα μόνο αν αισθανθούμε αληθινό έρωτα ή αγάπη πραγματική. Τότε και μόνο τότε είμαστε ολοκληρωμένοι, αρμονικοί.

Δυστυχώς, δεν είναι όλοι ερωτευμένοι, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, με αποτέλεσμα να αισθάνονται κενοί και μόνοι. Οι άνθρωποι αυτοί, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί από την κοινωνία μας, στρέφονται σε τεχνικές μεθόδους, αυτές των φαρμάκων, είτε φυτικών είτε παρασκευασμένων. Κακό ε; Και όμως η κοινωνία τους φέρνει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης και μοναξιάς που κάπως χρειάζεται να διώξουν το στίγμα από πάνω τους.

Ο άτακτος ρυθμός συνεχίζεται, κι εγώ πρέπει να σηκωθώ για να πάω δουλειά. Αν με ρωτήσετε, δεν είμαι ούτε ερωτευμένη, ούτε αγαπάω κάποιον ή κάποια παράφορα εδώ και αρκετά χρόνια. Αρνούμαι όμως να πάρω βοήθεια για αυτό. Μια φίλη ψυχολόγος με διαβεβαίωσε ότι στα εικοσιοχτώ μου χρόνια είμαι εντός πλαισίου να αγαπήσω και να ζήσω την αρμονία. Αλλά σε κανα δυο χρονάκια θα θεωρούμαι μεγάλη πια. Δεν το καταλαβαίνω καθόλου αυτό, ούτε και τα στενά όρια της κοινωνίας μας.

Τελευταία το έχω ρίξει στα dating sites, όπου χαζεύω και μιλάω με διάφορους ανθρώπους, γυναίκες και άντρες, αλλά δεν μου έχει κάνει κάποιος εντύπωση. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, αισθάνομαι τη δεξιά καρδιά μου πιο αδύναμη από την αριστερή. Η τελευταία περιπέτεια μου την πλήγωσε αρκετά και έκτοτε κρύβει τον ρυθμό της.

Ανοίγω το κινητό μου για να δω αν μου έστειλε ο Χαρίμ. Ένας φίλος από το dating site που το έχει δει αδελφός και συμβουλος, μου στέλνει καθημερινά εικόνες από τα μέρη που ταξιδεύει και τους ανθρώπους που γνωρίζει. Παίζουμε ένα παιχνίδι, μου στέλνει μια εικόνα μαζί με ένα στοιχείο, και προσπαθώ να μαντέψω σε ποια χώρα βρίσκεται, χωρίς όμως να ψάξω στο google.

“Αρμονική καλημέρα γλυκιά μου Στεφανία! Ελπίζω να είσαι καλά σήμερα! Πραγματικά θα ήθελα να είσαι εδώ μαζί μου για να απολαύσουμε σάκε, περπατώντας στους πολυσύχναστους δρόμους της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Έλα, ευκολάκι σήμερα, μαντεψε που βρίσκομαι! Εξτρα σάκε αν μαντέψεις και σε ποια πόλη είμαι .”

Γελάω, του γράφω ότι η Ιαπωνία είναι ένα από τα ταξίδια που θέλω να κάνω, και ότι την επόμενη φορά θα πάμε μαζί. Συμπληρώνω ότι φεύγω για δουλειά και μου στέλνει μια έκφραση των Ιαπώνων. Ganbatte, που σημαίνει να βάλεις τα δυνατά σου.

Ganbatte λοιπόν… Θα βάλω τα δυνατά μου!

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *