Δανάη,  Ιστορίες

[Δανάη] Κεφάλαιο 2ο

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Illustration: Ertion Selimi

Ιδιωτική σχολή Ψυχολογίας, προπτυχιακό τμήμα, έτος πρώτο

Είμαι εδώ. Τα κατάφερα… Ξεπέρασα τους φόβους και τις ανησυχίες μου και είμαι εδώ. Πρώτη μέρα, πρώτο μάθημα, πρώτη ώρα…

Το κτήριό μου βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, κοντά σε όλα τα μέρη που θα ήθελα να πάω. Ο κόσμος, πολυπολιτισμικός και ενδιαφέρων. Έχω λίγο άγχος για όλο αυτό, αλλά τώρα που έφτασα μέχρι εδώ δεν κάνω πίσω. Αρχίζει μια καινούρια ζωή για μένα… μια νέα ευκαιρία, με άλλες συντεταγμένες. Δεν θα το έκαναν πολλοί αυτό, μου τόνισε η μητέρα μου, αφού με ρώτησε ίσα με δέκα φορές αν το έχω σκεφτεί καλά. Στο τέλος πήρα την έγκρισή της, καθώς και την ευχή της όλο αυτό να μου βγει σε καλό.

Έχει αλλάξει η μητέρα μου… δεν ξέρω γιατί. Έπειτα από το επεισόδιό μου και την απόφαση να πάρω την υγεία μου στα χέρια μου, έχει γίνει πιο συγκαταβατική. Τα βλέπει πλέον με άλλο μάτι. Όταν την είχα ρωτήσει πώς κι έτσι, μου απάντησε πολύ σοφά ότι εκείνη θέλει να είμαι καλά και ευτυχισμένη. Όχι μόνο εγώ, αλλά και τα δύο αδέλφια μου.

Καθώς περιμένω στο έδρανο κοιτάω έξω από τα παράθυρα. Καμία σχέση με τη μικρή, απλή πόλη μου. Ούτε με την επαρχιακή πόλη όπου σπούδαζα στα είκοσί μου. Μια φωλιά από μυρμήγκια, που ο καθένας έχει τον ρόλο του και τρέχουν κυριολεκτικά να τον πραγματοποιήσουν. Δεν θα μπορούσα να δουλεύω εδώ, οι ρυθμοί τους είναι εντελώς διαφορετικοί από τους δικούς μας. Αν και εγώ στην ίδια μοίρα ήμουν πριν λίγο καιρό… Το γραφείο όπου εργαζόμουν, κομμάτι πολυεθνικής, είχε οργανώσει τα γραφεία του στην πόλη μου λόγω φθηνών ενοικίων αλλά και γρήγορης επικοινωνίας με τη Θεσσαλονίκη. Είχε χρειαστεί αρκετές φορές να ταξιδέψω για δουλειές εκεί, αλλά ευτυχώς η περισσότερη δουλειά γινόταν στα γραφεία μας.

Μπαίνει η καθηγήτρια μέσα. Γύρω στα τριάντα πέντε, με ξανθά μαλλιά και μεγάλο χαμόγελο. Μας συστήνεται και μας καλωσορίζει στη σχολή. Ξεκινάει έναν λόγο σχετικά με την αξία της Ψυχολογίας στη σημερινή, δύσκολη εποχή, και πώς όταν τελειώσουμε με το καλό και την πρακτική μας θα το καταλάβουμε και οι ίδιοι. Το προπτυχιακό τμήμα διαρκεί τρία έτη και τα μεταπτυχιακά μας μπορούν να πραγματοποιηθούν είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδος.

«Λοιπόν, αφού γνωριστήκαμε, τι λέτε; Ξεκινάμε;”

~~~~

«Καλημέρα κορίτσι μου! Είσαι καλά;»

«Καλημέρα μπαμπά. Τρέχω και δεν φτάνω!»

«Τι έγινε; Σας έβαλαν να δουλέψετε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα;» με πειράζει και γελάει, παρασύροντας και μένα.

«Είναι πιο δύσκολο από ό,τι φανταζόμουν. Ορισμοί, θεωρία και πολύ κουτσομπολιό μέσα στο τμήμα!»

«Δανάη, μη δίνεις σημασία! Εσύ έχεις κατέβει εκεί για έναν σκοπό… Μείνε στον στόχο σου αγάπη μου και μη δίνεις σημασία!»

«Μπαμπά, τι κάνει ο Μαξ; Το βιβλίο σου;»

«Καλά είμαστε όλοι! Μας λείπει το στερνοπούλι μας αλλά τι να κάνουμε; Έπρεπε να ανοίξει και αυτό τα φτερά του! Όσο για το βιβλίο; Το παρέδωσα στον εκδότη… Μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει κυκλοφορήσει. Και είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει μέχρι τώρα! Θα κάνει αίσθηση!»

Τα λέμε λίγο ακόμη και το κλείνω. Παρασκευή σήμερα, και έχω κανονίσει να βγω με δύο κοπέλες από το τμήμα. Μαρία και Αγγελική. Είκοσι χρόνων και οι δύο, με πλάνο να σπουδάσουν εξωτερικό μόλις τελειώσουν, και οι μόνες που μπορώ να πω ότι είναι στα μέτρα μου.

Το σπίτι μου, μια απλή γκαρσονιέρα, χωράει ένα κρεβάτι και ένα γραφείο με την καρέκλα. Ενιαία δομή με την κουζίνα, και με το μπάνιο να είναι ίσα με το υπόλοιπο σπίτι. Θέα δευτέρου ορόφου –ότι και να σημαίνει αυτό. Ο απέναντι βλέπει τηλεόραση πάντως…

Δεν είμαι μακριά από τη σχολή. Περίπου ένα τέταρτο με το λεωφορείο, και πάλι καλά. Τα οικονομικά μου είναι καλά, μιας και δούλευα κάποια χρόνια και έχω μαζέψει αρκετά, αλλά οι γονείς μου επέμεναν να με στηρίξουν, πληρώνοντας το νοίκι και τους λογαριασμούς του ρεύματος και του νερού. Μόλις συνηθίσω την καθημερινότητα μου λίγο, θα βρω μια δουλειά να έχω κι ένα χαρτζιλίκι. Έτσι και αλλιώς δεν κάνω κραιπάλες πλέον.

«Λοιπόν; Αύριο φεύγεις!»

«Ναι».

«Θες να σου συστήσω έναν συνάδελφο γιατρό εκεί; Εξαιρετικός άνθρωπος! Και θα μπορεί να είναι και σε διαρκή επικοινωνία μαζί μου, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς».

«Θεωρώ πως είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει γιατρέ».

Μου δίνει το όνομά του και το τηλέφωνό του σε ένα κομμάτι χαρτί. Το κοιτάω και γελάω.

«‟Κύριος Στριμενόπουλος”;»

Ένα γελάκι ξεφεύγει και από τον γιατρό.

«Ναι! Είναι νέος συνάδελφος, για την ακρίβεια σε περνάει μόλις τέσσερα χρόνια. Πρόσφατα άνοιξε το γραφείο του και έχει ανάγκη από ασθενείς. Εξαίρετος άνθρωπος, είμαι σίγουρος ότι θα τον συμπαθήσεις».

Χτυπάει το τηλέφωνο και με βγάζει από τις αναμνήσεις μου.

«Έλα Μαρία!»

«Δανάη; Έτοιμη;»

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *