Ιστορίες,  Μούσες

[Ουρανία] Τα άστρα εντός μου

Διορθώσεις: Μαίρη Δάογλου

Τα μάτια της ορθάνοιχτα στο φως της εστίας, ενώ ο διαβήτης της έκανε κύκλους πάνω στην περγαμηνή. Η νύχτα είχε πέσει εδώ και αρκετές ώρες, και η Ουρανία μελετούσε, κοιτώντας μια ψηλά, μια χαμηλά.  

Από την πρώτη ώρα της γέννησής της, τα μάτια της κοίταζαν τον νυχτερινό ουρανό να λαμποκοπάει από τα άστρα και τους πλανήτες.  Η Θεία της φύση άλλωστε αυτό ήθελε· για αυτό και το όνομα της, Ουρανία.  

Ήταν μία από τις εννιά, ίσως η πιο ωραία και ερωτεύσιμη. Τα εκπαιδευμένα στη νύχτα μάτια της, διάβαζαν τους αστερισμούς σαν την παλάμη του χεριού της. Κάθε άστρο που τρεμόσβηνε σήμαινε ένα τέλος, αλλά και μια καινούργια αρχή.  

Ήξερε ότι κάτι καινούριο θα ξεκινήσει για την ίδια. Είχε έρθει η ώρα.  

Σήκωσε τα μάτια της και έφτιαξε τις ξανθές, σγουρές τούφες πίσω από τα αφτιά της.  
Τον περίμενε από λεπτό σε λεπτό.  

Ένα φύσημα του αέρα και η μορφή του γέμισε τον χώρο. Μπορεί να είχε σκοτάδι, αλλά τα πονηρά μάτια του ξεχώριζαν σαν δύο πολύ λαμπερά άστρα.  

Η Ουρανία παρέμεινε στη θέση της, χαμηλώνοντας το βλέμμα.  

Ο αδελφός της –από την μεριά του πατέρα τους– κάθισε πλάι στη φωτιά και άφησε τη λύρα από καβούκι χελώνας δίπλα του.  

«Δεν ήξερα ότι οι Μούσες κρυώνουν…» σχολίασε περιπαικτικά ο Ερμής. 

«Δεν ήξερα ότι οι Θεοί αργούν στην ώρα τους», απάντησε η Ουρανία. 

«Ένας Θεός φθάνει τη στιγμή που πρέπει· ούτε πιο πριν, αλλά ούτε και πιο μετά». 

Η Ουρανία χαμογέλασε. Μπορεί ο Ερμής να ήταν πονηρός, αλλά είχε μια σοφία μέσα του που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς. Τέντωσε την πλάτη της παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.  

«Ήρθες να μου πεις αυτά που ήδη ξέρω, Ερμή;» 

«Ξέρω ότι ξέρεις, απλώς ήρθα να σου αλλάξω τα μυαλά. Αν γίνεται αυτό σε μια Μούσα, που περνάει την ώρα της χαζεύοντας τον ουρανό. Είσαι ονειροπόλα και το πείσμα σου φθάνει την κορυφή του Ολύμπου, το έχουμε καταλάβει. Αλλά αυτό το παιδί δεν πρέπει να γεννηθεί. Αν γεννηθεί… είναι γραφτό να πεθάνει από εμάς», είπε, χαμηλώνοντας το βλέμμα του. 

Η αναπνοή της σταμάτησε για λίγο· δεν ήταν κάτι που δεν γνώριζε, αλλά το να το ακούει και από έναν δεύτερο, το έκανε πιο απτό και τρομακτικό. 

«Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων», του απάντησε. 

«Και η δική σου μοίρα; Αυτή είναι; Να νιώσεις την αγάπη για ένα ανθρώπινο πλάσμα, και να το χάσεις στο άνθος της ηλικίας του;» 

Η Ουρανία ταράχθηκε και ο διαβήτης έπεσε ξαφνικά από τα λεπτεπίλεπτα χέρια της.  

«Μη το αφήσεις να γίνει, Ουρανία…» 

Σήκωσε τα μάτια της, μα ο Ερμής είχε εξαφανιστεί.  

Το επόμενο πρωί 

Οι πρώτες αχτίνες του ήλιου, βρήκαν την Ουρανία ξαπλωμένη στο στέρνο του αγαπημένου της Αμφίμαρου. Εκείνος άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε, φιλώντας την στοργικά στο μέτωπο. Η φουσκωμένη της κοιλιά, προμήνυε τον καρπό του έρωτά τους. Η Ουρανία το ένιωθε μέσα της να κλωτσάει και να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο όλο.  

~ ~ ~ 

Ο Λίνος δεν άργησε να έρθει στη ζωή.  

Ένα παιδί λίγο μελαγχολικό, με το ταλέντο του στη λύρα και την αιθέρια φωνή του, που μάγευε τη μητέρα και τις θείες του. Έπαιζε μελωδίες στενάχωρες, λυπητερές, που άγγιζαν Θεούς και ανθρώπους. Η Ουρανία του μάθαινε τους ύμνους των ουρανών, τα τραγούδια των άστρων και των Θεών, αλλά ο Λίνος επέμενε να τραγουδά για τους ανθρώπους και τα πάθη τους, τη θλίψη της αγάπης, και τον θάνατο των συναισθημάτων.  

«Μητέρα, αναρωτιέμαι, τι θα κάνεις όταν φύγω;» τη ρώτησε μια μέρα, στα δεκατέσσερά του χρόνια. Η Ουρανία σφίχτηκε και τα χείλη της έγιναν μια ευθεία γραμμή, ανίκανα να βγάλουν μιλιά. 

«Θα φύγω, το ξέρω… αν όχι αύριο, τότε σε λίγο καιρό, σε μερικούς μήνες, σε μερικά χρόνια…» 

Η Ουρανία, έτοιμη να βάλει τα κλάματα, τον πήρε αγκαλιά.  

«Φρόντισε να πατήσεις γερά στη γη, αφήνοντας το αποτύπωμά σου, και κοίταζε τα αστέρια. Εκεί θα με βρίσκεις πάντα…» του απάντησε, με δάκρυα στα μάτια.  

Ο Λίνος ακολούθησε τις συμβουλές της μητέρας του, και συνέχισε να παίζει και να τραγουδά, να γίνεται μέγας και τρανός αοιδός, εφευρίσκοντας τον ρυθμό και διδάσκοντας νεότερους και λαμπρούς μουσικούς. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ορφέας, που μαζί εξέπλητταν τα πλήθη με τη θεϊκή και μοναδική τους ικανότητα στη λύρα και τους ύμνους.  

Ο Λίνος έγινε ένας από τους Ορφικούς και σύντομα ένας από τους μεγαλύτερους αοιδούς της εποχής του. Ταξιδεύοντας από μέρος σε μέρος, άλλοτε διδάσκοντας και άλλοτε συμμετέχοντας στα μυστήρια, πάντα είχε στον νου του το μέρος όπου γεννήθηκε, τη Θήβα.  

Γυρνώντας έπειτα από πολλά χρόνια πίσω, τον υποδέχτηκαν με γιορτές και συμπόσια. Ο Λίνος αν και σεμνός, δεν μπορούσε να αρνηθεί τη χαρά των συνανθρώπων του.  

Οι επευφημίες και οι παρομοιώσεις του Λίνου με τον Θεό Απόλλωνα δεν άργησαν να φθάσουν στα αφτιά του δεύτερου. Η παρουσία και η μεγάλη τέχνη του πείραξαν τον Απόλλωνα, και η τυφλή ζήλεια του τον προκάλεσε σε έναν αγώνα, όχι ό,τι και ό,τι, αλλά μουσικό αγώνα.  

Ο Λίνος γνώριζε ότι ο αγώνας αυτός θα έφερνε το τέλος του.  

Ήξερε πολύ καλά ότι δεν θα νικούσε τον Μουσαγέτη Απόλλωνα.  

Το τέλος ήταν κοντά, και έτσι κι έγινε.  

Ο Απόλλωνας δεν λυπήθηκε όταν σκότωσε τον Λίνο με τη λήξη του αγώνα και την αδιαμφισβήτητη νίκη του στη λύρα. 

Ο λαός της Θήβας θρήνησε τον Λίνο, με τους ίδιους ύμνους που θρηνούσε κι αυτός, όσο ήταν στη ζωή.  

Η Ουρανία δεν έφαγε, δεν τραγούδησε για τη νίκη του Μουσαγέτη εκείνη την ημέρα. Ήξερε όμως, ότι από εκείνη τη στιγμή και για τους αιώνες που θα ακολουθούσαν, ο Λίνος της δεν θα λησμονιόταν ποτέ· ούτε από Θεούς, ούτε από ανθρώπους…

Ηχητική ιστορία

  

Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής μικρών ιστοριών, ένα ωραίο πρωινό πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να ανεβάζω υλικό σε ένα παλαιότερο blog. Μέχρι που δημιούργησα το παρόν blog, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου σιγά σιγά να γεμίσει αυτός ο "μελαγχολικός κήπος" με ιστορίες αντί για άνθη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε! Για μένα η έκφραση μέσω των τεχνών είναι πολύ σημαντική για όλους μας! Ακόμα καλύτερα όταν συζητάς με κάποιον για αυτήν!! <3

2 Comments

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *