Μια αναπάντεχη συνάντηση

Η συνάντηση με τη μοίρα μου έγινε πριν δύο εβδομάδες, τότε που πήρα τις εξετάσεις μου. Καρκίνος τελικού σταδίου στον εγκέφαλο, μηδαμινές ελπίδες. Ελάχιστος χρόνος ζωής για να τακτοποιήσω τις δουλειές μου. Διαθήκες, κληρονόμοι, λες και έχω πολλά να μοιράσω. Ένα δυάρι στο Μοσχάτο και μερικά χιλιάρικα στην τράπεζα για τα ανίψια μου. Δική μου οικογένεια δεν έκανα ποτέ, πάντα μόνος, ως και τώρα. Ακόμα και αν το τέλος πλησιάζει είμαι εξαιρετικά ψύχραιμος, άρνηση λέγεται μάλλον. Αφήνω το στυλό που γράφω αυτές τις αράδες και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Πόσο έχω αλλάξει… Το πρόσωπο μου αχνοφαίνεται μέσα από ένα σύννεφο σκιών κι εγώ μια άυλη μορφή που θα χαθεί από στιγμή σε στιγμή. Έτσι δεν γίνεται πάντα άλλωστε;

Προλαβαίνω όμως μια βόλτα, ακόμα και νοητά, στα σοκάκια που φιλοξένησαν τα βήματα μου, τις σκέψεις και το απείθαρχο πνεύμα μου. Σαν και τότε, που με τα παιδιά ζωγραφίζαμε τους τοίχους των σπιτιών και οι νοικοκυρές φώναζαν και μας κυνηγούσαν με τις σκούπες τους. Εμείς φυσικά τρέχαμε γελώντας.

Προλαβαίνω, έστω και νοητά, να μιλήσω με αγαπημένα πρόσωπα που πλέον είναι τόσο απασχολημένα με την ζωή τους, που έχουν ελάχιστο χρόνο να ασχοληθούν μαζί μου. Μπορώ να τους αποχαιρετήσω με τον τρόπο μου και από μακριά. Δε θέλω να τους επιβαρύνω. Δε θέλω να ξέρουν ότι είναι το τελευταίο τηλεφώνημα με την τελευταία, ίσως, ανάσα μου. Θέλω να φύγω ήσυχα και χωρίς πόνο. Αν μου το επιτρέψει αυτή η Θεότητα, όποια και αν είναι. Ειδικά στο τέλος, δεν έχει καμία σημασία που πιστεύει κανείς. Αρκεί να ξέρεις ότι εκεί που θα πας, θα υπάρχει αγάπη και φως. Να προλάβω… λίγες στιγμές ακόμα σε παρακαλώ… Να προλάβω!